Τρίμηνη περιοδική έκδοση του Συλλόγου Γυναικών Ορμύλιας «Ανδρομάχη»
Τεύχος 9 Ιανουάριος 2013
Διανέμεται δωρεάν
ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ
Η γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα στην Ορμύλια δε δέχθηκαν ξενική επίδραση και όσα έπαιρνε από τις άλλες περιφέρειες της Μακεδονίας και της Π. Ελλάδας χωνεύονταν με τα δικά της που διατηρούσε από τα παλιά χρόνια, γι’ αυτό και έμειναν καθαρά ελληνικά.
Έτσι, τη βλέπουμε στην πνευματική καλλιέργεια να ακολουθάει τη Θεσσαλονίκη και σε όλα τα άλλα, ιδίως τα αγροτικά, το δικό της χρώμα, που εκφράζεται με τα λαϊκά τραγούδια, τους χορούς, τα παραμύθια, τους μύθους κ.ά. Μέσα σ’ αυτά πάλι, άμα τα προσέξει και τα μελετήσει κανείς, βρίσκει όλους τους νησιώτικους, παλαιοελλαδίτικους και Μακεδονικούς χορούς και τραγούδια, από τα ακριτικά και τις μαντινάδες ως τα κλέφτικα μέχρι και το σταυρωτό. Με μια μικρή διαφορά, εδώ χορεύονταν και τραγουδιούνταν με το ζωηρό και γρήγορο τόνο και ρυθμό και ο χορός γίνεται πιο πηδηχτά (και με διάφορες κινήσεις των χεριών σε μερικούς) από τους χορούς της Π. Ελλάδας.
Τα όργανα που χρησιμοποιούσαν ήταν το κλαρίνο, το βιολί και το ούτι, κι όταν δεν υπήρχαν τέτοια σ’ ένα χωριό, χόρευαν με τα τραγούδια και με γκάιντα σε κοινούς χορούς, στο χοροστάσι και δεν χρησιμοποιούσαν ούτε τούμπανα και ζουρνάδες. Όταν δεν είχαν όργανα, παρουσιάζονταν με μια γκάιντα μια παρέα, για να κάνουν έκπληξη. Οι συγκεντρώσεις και οι χοροί γίνονταν τις μεγάλες γιορτές και κάθε Κυριακή στο χοροστάσι καθώς και στα πανηγύρια. Και την Κυριακή της Σαρακοστής «στ’ αλών’ τ’ Καμαριώτ’».
Εκεί μαζεύονταν όλο το χωριό και χόρευαν οι νέοι σε κοινό χορό, ενώ άλλοι έπαιζαν διάφορα παιχνίδια και αθλούνταν στο πάλεμα, πήδημα, λιθάρι, σκλάβο, σκαμνάκια, πυροστιά, μακριά γαϊδούρα, σφούγγο κ.ά. Αυτά γίνονταν μέχρι του Αϊ- Γιώργη και ύστερα μόνο τις μεγάλες γιορτές και τα πανηγύρια συγκεντρώνονταν ως το «ξαπολυτή» (ύστερα από τα ξάλωνα και τον τρύγο που μάζευαν όλη την παραγωγή (σοδειά) από τη γη, άφηναν ένα διάστημα ελεύθερα τα κτήματά τους για βοσκή). Τότε άρχιζαν τους «παρακαμνιούς» και το «σόμπορο». Οι παρακαμνιοί ήταν συγκεντρώσεις που έκαναν κατά γειτονιά οι γυναίκες, γύρω από μια φωτιά που άναβαν με κλαδούρες (κλαδιά) και κάθονταν όλες οι γειτόνισσες, μαζί με κανένα γέρο και έπλεκαν ή έκλωθαν, άλλες τραγουδώντας, άλλες λέγοντας παραμύθια, άλλες τα νέα του χωριού και τα κουτσομπολιά και τα παιδιά έπαιζαν ή μάθαιναν χορό. Τα παλικαρόπουλα από εκεί πρωτόβγαιναν στην «πιάτσα» και μάθαιναν χορό με τα κοριτσόπουλα (τότε γίνονταν και οι πρώτες αγάπες και τα πρώτα χτυποκάρδια). Παρέες-παρέες γύριζαν σ’ όλους τους παρακαμνιούς τραγουδώντας και χορεύοντας. Μερικοί όμως απ’ τους μεγαλύτερους μασκαρεύονταν σα «ξώγανα» (ξυλοπόδαροι), άλλοι γίνονταν αράπηδες, άλλοι διαβόλοι με ουρά, άλλοι τράγοι με κεριά για κέρατα, άλλοι σαν αετοί και ξωτικά με ό,τι έβρισκε ο καθένας και χρησιμοποιώντας τη φαντασία του. Αυτές οι παρέες, όταν πήγαιναν στους παρακαμνιούς, τους αναστάτωναν, κυνηγούσαν τα μικρά παιδιά φοβερίζοντάς τα, πηδούσαν τις φωτιές χορεύοντας σα καρταλάδες (γύπες) και πρόσφεραν γέλιο στις γυναίκες.
Από τον Αϊ- Δημήτρη και μετά άρχιζαν οι ονομαστικές γιορτές, που πολλές φορές κατέληγαν σε ξεφαντώματα σε διάφορα σπίτια και οι αλληλοεπισκέψεις κατά οικογενειακές παρέες που βαστούσαν όλη τη νύχτα, οπότε και το χωριό βούιζε από φωνές και τραγούδια. Να ένα τραγούδι που λέγονταν τότε:
«Ιμείς ιδώ δεν ήρταμι να φάμε κι να πχιούμι, μόνο σας αγαπούσαμε κ’ ήρταμι να σας διούμι.
Κέρνα μας, κέρνα μας, άντι να κιρνάς, να καλουπιρνάς…» Και όταν έφευγαν από τη γιορτή:
«Άντι να πααίνουμι πρώτοι, μη μας βαρεθούνε! Της γειτουνιάς οι έμουρφις θέλουν να κοιμηθούνε!»
Χρήστος Δ. Καρπέτης
…………………………………………………………………………………………………………
Τι είναι η Ορμύλια;
Βρίσκεται στο μέρος με την μεγαλύτερη ηλιοφάνεια σε όλο το Βόρειο Ημισφαίριο.
Είναι ο παλαιότερος οικισμός της Χαλκιδικής που κατοικείται συνεχόμενα από την λίθινη εποχή έως σήμερα.
Είναι ένας εκ των δύο οικισμών της Χαλκιδικής – μαζί με την Τορώνη - που δεν άλλαξε ποτέ το όνομα στα βάθη των αιώνων.
Η παλαιότερη πρωτεύουσα της Χαλκιδικής - επί του Βυζαντίου – που τότε, αντί νομός Χαλκιδικής ονομαζόταν «Καπετανίκιον της Ερμυλίας».
Με τον μεγαλύτερο χείμαρρο της Ελλάδας.
Με την μεγαλύτερη συνεχόμενη παραλία στη Χαλκιδική.
Με το μεγαλύτερο γυναικείο μοναστήρι στην Ελλάδα.
Με την αρχαιότερη ποδοσφαιρική ομάδα στη Χαλκιδική, την ΔΟΞΑΡΑ…..
Το χωρίο με την πληρέστερη Δημοτική βιβλιοθήκη.
Το χωρίο που έφτιαξε , πρώτο βιολογικό καθαρισμό, από το 1985, όταν ο Πολύγυρος π.χ. δεν έχει ακόμα….
Το χωριό με το μεγαλύτερο Εθνικό Στάδιο , που το χορτάρι, το έφτιαξαν οι κάτοικοι κι όχι το κράτος….
Το πρώτο, πανελλαδικά, χωρίο, που αγωνίσθηκε εθνική ομάδα ποδοσφαίρου και μάλιστα δύο φορές . Μια η Εθνική Ελπίδων και μια η Εθνική Γυναικών.
Με την πρώτη ένοπλη αγροτική εξέγερση στον ελλαδικό χώρο στην σύγχρονη ιστορία. Έγινε το 1902, οχτώ χρόνια πριν τα γεγονότα στο Κιλελέρ. Και μάλιστα ήταν πετυχημένη…..
Με το πρώτο δίκτυο αντικατοχικής αντίστασης στην Β. Ελλάδα που μετέφερε διωκόμενους Έλληνες πατριώτες αλλά και στρατιώτες των συμμάχων στη Μέση Ανατολή.
Με την πρώτη, χρονικά, πολιτική συγκέντρωση μετά την πτώση της Χούντας , στην Β. Ελλάδα.
Με την πρώτη πανελλαδικά , πορεία διαμαρτυρίας, για το πυρηνικό ατύχημα στο Τσέρνομπιλ.
Με την μεγαλύτερη πανελλαδικά, προσφορά βοήθειας, αλληλεγγύης στο Σέρβικο λαό, τα χρόνια του Γιουγκοσλάβικου πολέμου.
……και έπεται συνέχεια, γιατί, ούτε η ιστορία τελειώνει εδώ, ούτε η Ορμύλια τέλειωσε…
Κ.Κ.
…………………………………………………………………………………………………………
Οι δραστηριότητες του Συλλόγου μας
- Με την κατασκευή ψηφιδωτού πίνακα ασχολείται φέτος η ομάδα χειροτεχνίας του συλλόγου μας. Τα μαθήματα γίνονται κάθε Παρασκευή και ώρα 5.00 μ.μ. στα γραφεία του συλλόγου.
- Μαθήματα παραδοσιακών χορών ξεκίνησε ο σύλλογός μας κάθε Τετάρτη και ώρα 6.00 μ.μ. στο Δημαρχείο.
- Μεγάλη συμμετοχή κυρίως από νέες γυναίκες, είχε η ομιλία που διοργανώσαμε το Σάββατο 15-12-2012, με θέμα «Συναισθηματική ευχαρίστηση και ισορροπία μεταξύ των μελών της οικογένειας».
- Φάρμακα κάθε είδους συγκεντρώθηκαν στο αγροτικό ιατρείο, με πρωτοβουλία του Συλλόγου μας, για να βοηθηθούν άποροι συμπολίτες μας.
…………………………………………………………………………………………………………
Η βιβλιοθήκη μας
Στις δύσκολες συνθήκες που μας οδηγούν οι κυβερνώντες να ζήσουμε, μια μικρή αλλά καλή συντροφιά είναι ένα καλό βιβλίο. Παρ’ ότι δύο χρόνια τώρα δεν ανανεώνονται τα βιβλία μας, υπάρχουν αρκετά για διάβασμα.
Κλέων Αρζόγλου « Εγώ και ο θείος Χάρις»
Δεκαετία του ’60, χίπις και rock and roll, Μάης του ’68 στο Παρίσι και Χούντα στην Αθήνα. Ο νεαρός ήρωας περιπλανιέται ψάχνοντας τον εαυτό του μέχρι την Ινδία. Ταξιδεύουμε με μια αφήγηση με χιούμορ, αυτοσαρκασμό. Μια καλή ματιά για την εποχή που περιγράφει. Πολύ καλό!
Paul Desalmand « Ένα βιβλίο για πέταμα»
Ένα βιβλίο διηγείται την ιστορία του. Αλλάζει χέρια, το αγαπούν και αγαπά τους κατόχους του, ξεχωρίζει τους βιβλιόφιλους και τους καλούς βιβλιοπώλες. Ενδιαφέρον και χαριτωμένο. Συγχρόνως μια σάτιρα για τον εκδοτικό χώρο και μια μεταφορά για τον θάνατο.
Κεν Γκρίμγουντ « Replay»
Ζωή σε επανάληψη. Τι θα κάναμε αν είχαμε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή μας, να ξαναγεννηθούμε νέοι και να διορθώσουμε τα λάθη μας, να κάνουμε καλύτερες επιλογές ή και όχι; Ο Τζεφ έχει 8 φορές αυτή την ευκαιρία. Θα είναι όλα καλύτερα ή απλώς διαφορετικά; Πολύ καλό!
Julia Gregson «Στην καρδιά των Μουσώνων»
1928. Ο Γκάντι έχει ξεκινήσει τον αγώνα για την ανεξαρτησία της Ινδίας, αν και αργεί ακόμα. Τρεις νέες γυναίκες ξεκινούν απ’ την Αγγλία για μια νέα ζωή στην αποικία. Φιλία, έρωτας και αγώνας για επιβίωση ξένων και ντόπιων. Καλογραμμένο, ενδιαφέροντες χαρακτήρες, αληθινές εικόνες απ’ την Ινδία.
Καλό διάβασμα!
Τ. Μανούδη
…………………………………………………………………………………………………………
ΤΙ ΖΗΤΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟ τους ΜΕΓΑΛΟΥΣ;
Το παρακάτω κείμενο απαντά. Γράφτηκε με την συνεργασία μαθητών του Γ.Ε.Λ. Ορμύλιας για τις ανάγκες του θεατρικού μονόπρακτου στα πλαίσια μιας σχολικής γιορτής των Χριστουγέννων… Πρωταγωνιστούν στον διάλογο μια μεσήλικη κυρία και μια δεκαεξάχρονη κοπέλα. Το σκηνικό απλό… Μια στάση λεωφορείου σ’ ένα παγωμένο δρόμο παραμονή Χριστουγέννων. Η κυρία περιμένει το λεωφορείο φορτωμένη με δώρα. Η κοπέλα καθισμένη και κλεισμένη στο δικό της κόσμο, παράμερα σ’ ένα παγκάκι…
-Κοπέλα μου πλησιάζουν Χριστούγεννα, τι κάνεις εδώ μονάχη; Έτσι θα υποδεχτείς το Χριστό που σε λίγες ώρες γεννιέται;
-Κυρία, πες πως εγώ είμαι το κοριτσάκι με τα σπίρτα!!! Εσείς δηλ. πώς θα υποδεχτείτε το Χριστό;
-Ετοιμάζομαι για το ρεβεγιόν και το πρωί θα πάω στην εκκλησία…
-Σωστά, «ουκ επ’ άρτω μόνο ζήσεται άνθρωπος». Σας βλέπω καθώς πρέπει, αλλά μάλλον δεν το έχετε σκεφτεί σοβαρά. Ο άνθρωπος, κυρία μου, δεν μπορεί να ζήσει μόνο με ψωμί… Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Αυτά που κρατάτε τι είναι;
-Μερικά δώρα… γιορτές έρχονται.
-Και τι χρειάζονται τα δώρα;
-Μα πώς; Όλοι περιμένουν κάτι, μικροί και μεγάλοι… Εσύ δεν περιμένεις δώρα;
-Κάτι περίμενα και εγώ…
-Μιλάς με θυμό, κοπέλα μου, σαν να σε έχουν πικράνει…
-Και σεις σα να μη καταλαβαίνετε ότι μιλάτε σε ένα κορίτσι 16 χρονών.
-Είπες περίμενες κάτι. Θα μπορούσα αν θέλεις να σου δώσω ένα από τα δώρα μου ή αν θέλεις να σου δώσω χρήματα να αγοράσεις αυτό που θέλεις.
-Αυτό είναι το μεγάλο λάθος που κάνετε… Κυρά μου, αυτό που έχω ανάγκη δεν το πουλάνε, δεν αγοράζεται με χρήματα. Αφήστε με ήσυχη!
-Μάλλον έπεσα σε πρεζόνι! Δυστυχώς, αυτό που θέλεις δεν θα το βρεις σε εμένα. Τι κάθομαι και χάνω το χρόνο μου Χριστουγεννιάτικα…….
-Άσε με, κυρά μου, τρέχα να φας τη γαλοπούλα σου και να προσφέρεις τα δώρα σου σαν καλή μαμά. Τρέχα να δώσεις χαμόγελα στα παιδιά σου, που αύριο θα δυστυχήσουν…
-Έγινες αρκετά αναιδής, αλλά από ό,τι κατάλαβα ούτε εσύ ξέρεις τι θέλεις. Τα Χριστούγεννα ήρθαν και δεν έχω σκοπό να τα χάσω με σένα.
-Αν με ακούσετε δεν θα τα χάσετε, περιμένετε μια στιγμή… Σας παρακαλώ! Θέλω μόνο… μόνο να μου υποσχεθείτε κάτι. Αυτή η υπόσχεση θα είναι για μένα τα Χριστούγεννά μου και τα δικά σας!!! Πιστέψτε με σας παρακαλώ!
-Τι θέλεις κορίτσι μου; Θα μου πεις επιτέλους;
-Δεν θέλω κάτι για μένα μόνο, αλλά για όλη τη δική μου γενιά. Για όλα τα νέα αγόρια και κορίτσια που εσείς κάθε ώρα και κάθε στιγμή πληγώνετε… Θέλω να αγωνιστείτε όλοι εσείς οι μεγάλοι για να μας δώσετε αυτό που μας ανήκει… Και παραδεχτείτε τα λάθη που κάνατε! Καταλαβαίνετε; Θέλω να παραδεχτείτε τα λάθη που κάνατε!
-Λυπάμαι, λυπάμαι, κοπέλα μου, αλλά πρέπει να φύγω, έχω αργήσει…
-Να διορθώσετε, πιστέψτε με… Προλαβαίνετε να διορθώσετε τα λάθη σας. Να μας δώσετε μονάχα… λίγη ελπίδα. Αυτό είναι το δώρο που περιμένω… ΕΛΠΙΔΑ.
Ελπίδα είναι τα Χριστούγεννα… Ελπίδα και τίποτε άλλο…
Αυτό απαντούν τα παιδιά. Ζητούν ελπίδα, μετάνοια από εμάς τους μεγάλους, δηλαδή αλλαγή πορείας και σκέψης. Ζητούν τη δική τους Βηθλεέμ, ζητούν απεγνωσμένα και απελπισμένα το δικαίωμα να ελπίζουν και να ονειρεύονται…
«να κυβερνούσαν εδώ στη γη, ένας Χριστός και ένα παιδί»
Με αγάπη για την εφημερίδα σας,
Βογιατζής Δημήτριος, Εκπαιδευτικός Γ.Ε.Λ. Ορμύλιας.
…………………………………………………………………………………………………………
Διάκριση για το Γυμνάσιο και το Γ.Ε.Λ. Ορμύλιας
Σε όσους δεν το γνωρίζουν, η λέξη ανάμ(ι) (το) (πληθ. τα ανάμια) ερμηνεύεται ως το ανήκουστο.
Δείτε παρακάτω το δελτίο τύπου που εξέδωσαν οι Σύλλογοι Διδασκόντων του Γυμνασίου και του Γ.Ε.Λ. Ορμύλιας για τη διάκριση αυτή.
…………………………………………………………………………………………………………
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Οι Σύλλογοι Διδασκόντων του Γυμνασίου και του ΓΕ.Λ. Ορμύλιας συγχαίρουν θερμά τον εκπαιδευτικό κ. Βογιατζή Δημήτρη, τους συνεργάτες του εκπαιδευτικούς κ. Τσιγκάλου Σοφία και κ. Μπόκια Ιωάννη καθώς και την ομάδα των μαθητών του ΓΕ.Λ. Ορμύλιας για την πρόσφατη μεγάλη διάκριση που απέσπασαν στο «15ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους» όπου η μικρού μήκους ταινία με την οποία συμμετείχαν τιμήθηκε με ένα εκ των τριών πρώτων βραβείων της κατηγορίας Β΄ που αφορά μαθητές 13 έως 16 ετών.
Πρόκειται για ταινία δωδεκάλεπτης διάρκειας με τίτλο «ΑΝΑΜ» η οποία ήταν προϊόν της εργασίας των μαθητών της Α΄ τάξης του ΓΕ.Λ. Ορμύλιας στο πλαίσιο του μαθήματος Ερευνητικών Εργασιών (project) Β΄ τετραμήνου του σχολ. έτους 2011-12 με υπεύθυνους καθηγητές τον κ. Βογιατζή Δ. και την κ. Τσιγκάλου Σ. και θέμα: «Από το σενάριο στην Οθόνη».
Το μάθημα απετέλεσε εξαιρετική ευκαιρία ανάδειξης της πολυδιάστατης δημιουργικότητας των μαθητών και προσέγγισης, θεωρητικής και βιωματικής, των σταδίων και των πτυχών παραγωγής ενός σύνθετου πολιτιστικού προϊόντος όπως είναι η κινηματογραφική ταινία.
Ευχόμαστε η μεγάλη αυτή πανελλήνια διάκριση να αποτελέσει απαρχή για ακόμα μεγαλύτερες διακρίσεις και εφαλτήριο κινητοποίησης και ανάδειξης των δεξιοτήτων και της εμπνευσμένης δημιουργικότητας των μαθητών του τόπου μας οι οποίοι μέσα στο σχολικό περιβάλλον μπορούν με την κατάλληλη καθοδήγηση να βρουν άριστο πεδίο συλλογικής έκφρασης.
Μια διάκριση που μας έκανε περήφανους
 |
| 1. Παπαδημητρίου Αντώνιος 2. Ιωαννίδης Παναγιώτης |
Στον ίδιο αγώνα συμμετείχε και ο διευθυντής του Γυμνασίου Ορμύλιας, Παναγιώτης Ιωαννίδης, καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση (και 1ος στην ηλικιακή κατηγορία άνω των 35 ετών).
Πρέπει να σημειωθεί ότι ο Παπαδημητρίου λόγω της 6ης θέσης που κατέλαβε πρόσφατα στο πανελλήνιο πρωτάθλημα μαραθωνίου έχει επιλεγεί από την ελληνική ομοσπονδία στίβου για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στο διεθνή μαραθώνιο του Χιούστον του Τέξας (Η.Π.Α.) ο οποίος θα διεξαχθεί τον επόμενο μήνα.
Αντώνη πάντα επιτυχίες!!!!!!!!!!
…………………………………………………………………………………………………………
Αν μπορούσα τον κόσμο θα άλλαζα
Πολύ φοβάμαι πως τα κοινωνικο-οικονομικά προβλήματα των τελευταίων ετών και η πολιτισμική κρίση είχαν αρνητικές συνέπειες στις κοινωνίες και στα άτομα. Και, βέβαια, η κρατική αναποτελεσματικότητα και διαφθορά οδήγησαν τους πολίτες σταδιακά στην αποστασιοποίηση, στην αδιαφορία, στην αποξένωση και στην απάθεια. Παρατηρείται μια γενική παραίτηση, δεν κάνουμε τίποτα για να εξιλεωθούμε από την ταπείνωση που δεχόμαστε.
Και σαν να μην έφθανε αυτό, οι άνθρωποι – πάνω στην απελπισία τους – στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου. Στην αρχαιότητα αυτή ήταν η Έριδα. Το πανάρχαιο «Διαίρει και Βασίλευε» είναι αυτό που χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν οι επιτήδειοι και οι ισχυροί πλεονέκτες της γης, για να επιβάλλουν τους σκοπούς τους. Εξαιτίας της Διχόνοιας και σήμερα οι κοινωνικές τάξεις στρέφονται η μία εναντίον της άλλης, ζητούν να επιβληθούν η μία στην άλλη και επιρρίπτουν τις ευθύνες σε λάθος κατεύθυνση, με την περίτεχνη καθοδήγηση από τα Μ.Μ.Ε. και προς ικανοποίηση όσων εποφθαλμιούν τη διχοτόμηση των ασθενέστερων κρατών. Και επιπλέον, η ζήλια και ο φθόνος ελλοχεύουν και στις πιο μικρές κοινωνίες, ακόμη και στη δική μας, ακινητοποιώντας τα πάντα.
Γι’ αυτή την διχόνοια και ο εθνικός μας ποιητής, ο Δ. Σολωμός έγραψε με λύπη:
«Η Διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή,
καθενός χαμογελάει, «πάρ’ το» λέγοντας «και συ».
Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει, έχει αλήθεια ωραία θωριά,
μην το πιάστε, γιατί ρίχνει εισέ δάκρυα θλιβερά.
Από στόμα οπού φθονάει, παλληκάρια, ας μην πωθεί,
πως το χέρι σας χτυπάει του αδερφού την κεφαλή.
Μην ειπούν στο στοχασμό τους, τα ξένα έθνη αληθινά:
«Εάν μισούνται ανάμεσά τους, δεν τους πρέπει ελευθεριά».
Η ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται χωρίς, δυστυχώς, να διδάσκει και η Διχόνοια είναι αυτή που εμποδίζει τους Έλληνες να ανακάμψουν. Πρέπει να αναζητήσουμε τα κίνητρα πίσω από τις πράξεις, τις ρίζες του προβλήματος. Σ’ αυτή την κρίσιμη περίοδο που διανύουμε το πάθος για την πατρίδα θα ξυπνήσει και πάλι, όταν ηγέτες και λαός ανακαλύψουν το παλιό τους πείσμα, όχι κλείνοντας τα μάτια και ορμώντας στα τυφλά, αλλά οπλίζοντας τη θέλησή τους με γνώση, υπομονή και ευελιξία. Να αντιμετωπίσουν την κατάσταση ως «ύλη εαυτού», σαν ένα υλικό συμβάντων μέσα στο οποίο ο καθένας ανακαλύπτει τον εαυτό του και τις κρυμμένες δυνάμεις του. Εξάλλου, κάθε δοκιμασία κυοφορεί τη λύτρωση. Κυρίως, όμως, να γίνουν συναθλητές σε έναν κοινό αγώνα με όλη την επίγνωση της ατομικής και συλλογικής ευθύνης.
Ας ξεκινήσουμε από τον τόπο μας παραμερίζοντας κάθε μορφή διχασμού που αποτελεί τροχοπέδη σε κάθε τομέα εξέλιξης και έχει μοιραία επίπτωση στην κοινωνική μας σφαίρα. Να συνειδητοποιήσουμε την συλλογική απειλή, να αφυπνιστούμε και να κινητοποιηθούμε. Την αυθόρμητη διαμαρτυρία να ακολουθήσει η αδήριτη ανάγκη για την άμεση εξυπηρέτηση και βοήθεια του ανθρώπου από τον άνθρωπο, που εκφράζεται είτε ατομικά είτε με τη συμμετοχή στους διάφορους συλλόγους και οργανισμούς και που –ευτυχώς- άρχισε να αυξάνεται σε όλη την επικράτεια.
Ασφαλώς, οι σύγχρονες τάσεις επιδιώκουν την συνύπαρξη, την αλληλοσυμπλήρωση και την συνεργασία των οργανώσεων αυτών. Κι αυτό γιατί το σύνολο είναι πάντα περισσότερο από το άθροισμα των μελών του. Επομένως, είναι μέγιστο και το αποτέλεσμα της προσπάθειας. Αρκεί η συνεργασία τους να μην έχει περιορισμένους και παρωχημένους στόχους, αλλά να αναπροσαρμόζεται στις εξελίξεις, να χρησιμοποιεί αδιαλείπτως ευέλικτα σχήματα προκειμένου να καλύπτει τις νέες ανάγκες και να ανταποκρίνεται αποτελεσματικότερα στα προβλήματα του τόπου μας. Έτσι ώστε, η ύπαρξη των συλλόγων να αποτελέσει δείγμα πολιτισμού, υψηλού επιπέδου, ανθρωπιάς και ωριμότητας, που βελτιώνουν την εικόνα και τη φήμη του κάθε τόπου και αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση.
Παράλληλα, όμως, και οι σύλλογοι χρειάζονται άτομα αυτόβουλα και αυτενεργά, που να προσέρχονται με υπευθυνότητα, έξω από καθοδηγητικά σχήματα και από στρατεύσεις με υφέρπουσα ιδεολογία που διαβρώνουν την κοινωνική μηχανή. Άτομα που αποβάλλουν το πνεύμα ατομικισμού, της ναρκισσιστικής εσωστρέφειας και το πάθος για εξουσία που επικρατούν στην εποχή μας. Άτομα που πιστεύουν στις αρχές του ανθρωπισμού, της κοινωνικότητας, της ισότητας και της ομοψυχίας. Και που θεωρούν πως η ανιδιοτελής εθελοντική προσφορά και συμμετοχή αποτελεί συμπλήρωμα στην ανεπάρκεια και οικονομική αδυναμία του κράτους για την ευημερία των πολιτών και την ανάκαμψη και πολιτισμική ανάπτυξη όλης της χώρας.
Να θυμηθούμε και να παραδειγματιστούμε από τους προγενέστερους, οι οποίοι με εθελοντική και υποχρεωτική εργασία έχτισαν σχολεία, εκκλησίες και έκαναν κοινωφελή έργα. Η εθελοντική εργασία δεν κοστίζει και μπορεί σε περιόδους κρίσης να συμβάλλει στην αύξηση πολύτιμου προϊόντος χωρίς κόστος παραγωγής. Ανακαλύπτεται κάθε στιγμή της ζωής μας, τρέφεται με την καθημερινή εμπειρία, κινείται σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες και θεωρείται η δύναμη που μπορεί να απεγκλωβίσει τις λύσεις σε διάφορα κοινωνικά προβλήματα. Βέβαια, δεν μπορεί και δεν πρέπει να υποκαταστήσει τους θεσμούς. Όμως μπορεί να τους θέσει σε δοκιμασία μέχρι τελικής… εξυγίανσης.
Πιστεύω απόλυτα πως πρέπει να συμμορφώσουμε τη ζωή μας, όχι με το τι γίνεται στον κόσμο, αλλά με το τι πρέπει να γίνεται. Να γίνουμε οι νικητές της ζωής και όχι οι νικημένοι της. Ο κάθε άνθρωπος να γίνει παραστάτης στον συνάνθρωπο στον κοινό αγώνα, στο κοινό χρέος που έχουμε όλοι μας για την ενίσχυση της κοσμοθεωρίας που θέλει την αρμονική συμβίωση των ανθρώπων, την επαναφορά και τη διατήρηση των δικαιωμάτων τους: σαν άτομα πρώτα ο καθένας μας στον ιδιαίτερο κύκλο της δράσης του και χρησιμοποιώντας τα ταλέντα μας, σαν πολίτες έπειτα κάτω από την προστασία της πατρίδας μας, σαν άνθρωποι τέλος κάτω απ’ το μάτι του Θεού.
«Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα, θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα», λένε οι στίχοι. Ξεκινώντας από τον διπλανό μας και τον τόπο μας ίσως μπορέσουμε να ξαναβάψουμε τον κόσμο μας, να τον κάνουμε πιο γαλάζιο, πιο όμορφο, πιο ήρεμο, πιο αισιόδοξο.
Μαρία Μαστροκώστα
Σχολιάζοντας την επικαιρότητα…
« Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία».
Ισοκράτης ( 436 – 338 π. Χ. )
« Το Έθνος να λυπάστε, αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε. Ψωμί αν τρώει, αλλά όχι από τη σοδειά του. Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του. Το Έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή του παρά μονάχα στην πομπή της κηδείας. Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μεσ’ στα ερείπιά του. Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και στην πέτρα. Το Έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο και μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του».
( Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ. Χαλίλ Γκιμπράν, 1923 )
…………………………………………………………………………………………………………
Μεταλλεία Χρυσού – ο αγώνας συνεχίζεται
Στις 16-12-2012 μετά από κάλεσμα του Αγροτικού Συλλόγου, οι φορείς και οι σύλλογοι της περιοχής μας ενημερώθηκαν από μέλη της συντονιστικής επιτροπής αγώνα Βορείου Χαλκιδικής, ενάντια στην δημιουργία των μεταλλείων χρυσού. Αναφέρθηκαν όλες οι βλαβερές συνέπειες της δραστηριότητας αυτής και αποφασίστηκε ομόφωνα η σύνταξη και υπογραφή του ακόλουθου ψηφίσματος:
Ψ Η Φ Ι Σ Μ Α
Σήμερα στις 16-12-2012 οι φορείς της Ορμύλιας, μετά από κάλεσμα του Αγροτικού Συλλόγου, ενημερώθηκαν για τις συνέπειες της δημιουργίας μεταλλείου χρυσού στη Βόρεια Χαλκιδική, και αποφάσισαν τα παρακάτω:
• Οι συνέπειες από την εγκατάσταση της Βαριάς Βιομηχανίας θα είναι τρομακτικές και μη αναστρέψιμες για την ευρύτερη περιοχή της Ορμύλιας, καταρρακώνοντας όλες τις άλλες δραστηριότητες του τόπου, όπως η γεωργία και ο τουρισμός.
• Ο σχεδιασμός και η υλοποίηση της εξόρυξης Χρυσού βασίζονται σε μια απαρχαιωμένη νομοθεσία και μια ψεύτικη ουτοπία αναπτύξεως, με τραγικές συνέπειες για τις τοπικές κοινωνίες.
• Τα τεκμήρια από Πρυτάνεις, Συμβούλια Περιβάλλοντος, μελέτες του Α.Π.Θ., επιμελητήρια αλλά και εμπειρίες ανθρώπων, μας έχουν πείσει πως η απαξίωση των ανθρώπων και του φυσικού περιβάλλοντος από τη μεταλλευτική δραστηριότητα θα είναι ένας αργός θάνατος που δεν επιλέξαμε για εμάς και τα παιδιά μας.
Εκφράζουμε τη συμπαράστασή μας στους κατοίκους της Β. Χαλκιδικής και ζητάμε από τη Δημοτική Αρχή του Δήμου Πολυγύρου να πάρει επίσημα θέση στο καυτό αυτό ζήτημα.
…………………………………………………………………………………………………………
Οι μετανάστες των κρατητηρίων της Συνοριοφυλακής Ορμύλιας
Εγκατέλειψαν τις χώρες τους εξαιτίας της πείνας και της εξαθλίωσης, των επεμβάσεων, των πολεμικών συγκρούσεων και των τυραννικών καθεστώτων και αναζήτησαν ένα τόπο ασφαλέστερο και ένα κομμάτι ψωμί. Μπήκαν στη χώρα μας είτε με προορισμό τις πιο αναπτυγμένες, ευημερούσες και «πολιτισμένες» χώρες της Δυτικής Ευρώπης είτε να μείνουν στην Ελλάδα, που άκουσαν ότι σ’ αυτήν γεννήθηκε και κυριαρχεί η δημοκρατία, η ελευθερία και η δικαιοσύνη και διατηρείται η παράδοση της φιλοξενίας, από τη λατρεία του Ξένιου Δία. Για ένα μόνο πράγμα στάθηκαν τυχεροί. Κατάφεραν να περάσουν το Αιγαίο, ενώ αρκετοί άλλοι συμπατριώτες τους πνίγηκαν.
Κατά τα άλλα όμως, ακούστε: Κρατούνται επί μήνες στα υπόγεια κρατητήρια και κοιμούνται σε τσιμεντένια κρεβάτια, ανά δύο σε κάθε κρεβάτι, με στρώματα που μουχλιάζουν από την υγρασία. Δεν ξέρουν τι θα πει αύλειος χώρος και καταλαβαίνουν πότε είναι μέρα και πότε νύχτα από τα μικρά παραθυράκια στο δυτικό τοίχο του κρατητηρίου, που είναι κοντά στην οροφή και δεν μπορούν να βλέπουν τον έξω κόσμο. Τους τροφοδοτούν αποκλειστικά με ξηρά τροφή και ποτέ μαγειρεμένο φαγητό. Όπως πιάστηκαν τους καλοκαιρινούς μήνες με τα κοντομάνικα, έτσι τους βρήκε ο χειμώνας και με τα ίδια εσώρουχα που φορούσαν τότε, με ελάχιστες κουβέρτες και με ανεπαρκές πετρέλαιο για τη θέρμανσή τους.
ούτε κάποιο παιχνίδι, μια τράπουλα, ένα τάβλι, ένα σκάκι για να «σκοτώνουν» την ώρα τους. Χειρότερα κι από ποντίκια. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι παίρνουν ψυχοφάρμακα και ότι ως τώρα έγιναν 14 απόπειρες αυτοκτονίας. Είναι βέβαιο ότι αν παραταθεί η μ’ αυτές τις συνθήκες κράτησή τους θα έχουν οδυνηρές επιπτώσεις στην υγεία τους.
Πολλοί κάτοικοι της Ορμύλιας μόλις έμαθαν για τις συνθήκες κράτησης και την κατάντια των κρατουμένων, έσπευσαν να βοηθήσουν. Πρόσφεραν κουβέρτες, είδη ρουχισμού, είδη καθαριότητας, φάρμακα, τσιγάρα, πετρέλαιο θέρμανσης και οι γιατροί της Ορμύλιας τους επισκέφτηκαν εθελοντικά και τους εξέτασαν.
Τελευταία, ενόψει των εορτών, παρασκεύασαν επανειλημμένα και τους πρόσφεραν φαγητά. Όμως η κατάσταση δεν εξανθρωπίζεται με την βοήθεια των κατοίκων. Πρέπει να συγκινηθούν οι αρμόδιοι πολιτικοί παράγοντες. Αυτοί όμως δεν φαίνεται να συγκινούνται. Καλομαθημένα παιδιά ευκατάστατων αστικών οικογενειών, όπως είναι, δεν τους έτυχε ποτέ να στερηθούν την ελευθερία τους, δεν τους έτυχε να περάσουν από κρατητήρια, φυλακές και στρατόπεδα, ούτε σαν επισκέπτες. Πόσο άραγε διαφέρουν από τους αρχαίους Ρωμαίους που θεωρούσαν τους δούλους απλά αντικείμενα, res, όπως τους έλεγαν ή πιο ανθρωπινότερα, ομιλούντα εργαλεία;
Δεν είναι όμως μόνο η ηθική και η ανθρωπιά που λείπει από τους αρμόδιους πολιτικούς. Αυτό εξάλλου το ζούμε και εμείς οι αυτόχθονες. Τους λείπει τελείως ακόμα και ο σεβασμός στους νόμους που οι ίδιοι ψηφίζουν. Κουρελόχαρτο έχουν κάνει το Σύνταγμα, το βασικό νόμο του κράτους που λέει: «Όλοι όσοι βρίσκονται στην ελληνική επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων…» (αρθ. 5 παρ. 2) και στη συνέχεια «όποιος συλλαμβάνεται για αυτόφωρο έγκλημα ή με ένταλμα προσάγεται στον αρμόδιο ανακριτή το αργότερο μέσα σε εικοσιτέσσερις ώρες από την σύλληψή του, αν όμως η σύλληψη έγινε έξω από την έδρα του ανακριτή, η προσαγωγή γίνεται μέσα στον απολύτως αναγκαίο χρόνο για την μεταγωγή του. Ο ανακριτής οφείλει, μέσα σε τρεις ημέρες από την προσαγωγή είτε να απολύσει τον συλληφθέντα είτε να εκδώσει ένταλμα φυλάκισης…» (αρθ. 6 παρ. 2) και στη συνέχεια «Όταν περάσει άπρακτη καθεμία από τις δύο αυτές προθεσμίες κάθε δεσμοφύλακας ή άλλος, είτε πολιτικός υπάλληλος είτε στρατιωτικός, στον οποίο έχει ανατεθεί η κράτηση εκείνου που έχει συλληφθεί, οφείλει να τον απολύσει αμέσως. Οι παραβάτες τιμωρούνται για παράνομη κατακράτηση…» (αρθ. 6 παρ. 3).
Σύμφωνα λοιπόν με αυτές τις διατάξεις του Συντάγματος, έπρεπε, μόλις πιάστηκαν αυτοί που μπήκαν λαθραία στη χώρα μας, να οδηγηθούν αμέσως, εντός εικοσιτεσσάρων ωρών στον ανακριτή του τόπου της σύλληψης, ο οποίος ανακριτής μέσα σε τρεις μέρες από την προσαγωγή οφείλει είτε να απολύσει τον συλληφθέντα είτε να εκδώσει ένταλμα φυλάκισης.
Όμως δεν έγινε έτσι. Επειδή τα στρατόπεδα που κατασκεύασαν για τους μετανάστες είναι γεμάτα, όπως και οι φυλακές, τους μοίρασαν στα μπουντρούμια της αστυνομίας και της συνοριοφυλακής, όπου αντί για εικοσιτέσσερις ώρες, ζουν επί μήνες κάτω από απάνθρωπες και εξοντωτικές συνθήκες.
Βεβαίως ευθύνες έχουν και οι αστυνομικοί που τους μετέτρεψαν σε δεσμοφύλακες και σωφρονιστικούς υπαλλήλους και πρέπει να αντιδράσουν μέσω των συνδικαλιστικών οργανώσεών τους, ακόμα και να αρνηθούν αυτόν τον ρόλο που τους ανέθεσαν. Οι όποιες διαταγές, εγκύκλιοι, υπουργικές αποφάσεις και νόμοι είναι ανίσχυροι εφόσον έρχονται σε αντίθεση με τις διατάξεις του Συντάγματος. Ιδιαίτερα σοβαρές ευθύνες έχουν οι εισαγγελικές και δικαστικές αρχές που «κατά την άσκηση των καθηκόντων τους υπόκεινται μόνο στο Σύνταγμα και τους νόμους και σε καμιά περίπτωση δεν υποχρεούνται να συμμορφώνονται με διατάξεις που έχουν τεθεί κατά κατάλυση του Συντάγματος…» (αρθ. 87 παρ. 2).
Την κορυφαία ωστόσο ευθύνη έχει η Κυβέρνηση. Μα αυτήν, μόνος αρμόδιος να την συνετίσει είναι ο Λαός. Και θα το πράξει, πιστεύω σύντομα.
Βεβαίως με τις σκέψεις μου αυτές δε συμφωνούν όσοι πιστεύουν ότι πρέπει να διώξουμε τους ξένους για να ξαναβρούν δουλειά οι δικοί μας άνεργοι. Σε αυτούς θέλω να πω μόνο δύο πράγματα: Πρώτον, οι ξένοι μετανάστες καταφθάνουν στον τόπο μας μέσα από χίλιους κινδύνους, κυνηγημένοι από την πείνα, τις επεμβάσεις, τις πολεμικές συγκρούσεις και τα τυραννικά καθεστώτα. Ας στρέψουν λοιπόν το μένος τους ενάντια σε αυτές τις αιτίες που διώχνουν τους ανθρώπους από τον τόπο τους. Αλλιώς δεν πρόκειται να τους σταματήσει ούτε ο φράκτης στον Έβρο, ούτε οι πνιγμοί στο Αιγαίο, ούτε τα κυνηγητά μας. Δεύτερον, αν εμείς διώξουμε τους μετανάστες από τον τόπο μας και κάνουν το ίδιο και οι άλλες χώρες, τότε θα έρθουν εδώ από την Γερμανία, την Αυστραλία, τον Καναδά και απ’ όλο τον κόσμο Έλληνες μετανάστες που ζουν εκεί, πολλαπλάσιοι από όσους θα διώξουμε. Η ρατσιστική και φασιστική πολιτική επομένως, δεν λύνει, αλλά περιπλέκει και οξύνει τα προβλήματα.
Οι κάτοικοι της Ορμύλιας, όπως και όλοι οι Έλληνες, έχουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία ανθρωπιά. Συμπονούν τους κατατρεγμένους αυτούς ανθρώπους και κάνουν ό,τι μπορούν για να απαλύνουν τα βάσανά τους. Θα ανεβάσουν ακόμα ψηλότερα την αλληλεγγύη τους. Όμως δεν πρέπει να αρκούνται μόνον στην προσφορά των αναγκαίων ειδών. Πρέπει να καταδικάσουν το απάνθρωπο και εξοντωτικό καθεστώς κράτησης και να ασκήσουν πιέσεις προς κάθε κατεύθυνση, προς όλους τους αρμόδιους με όλα τα μέσα για να τους αναγκάσουν να πάψουν να καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και να δώσουν την πρέπουσα λύση. Να τους αφήσουν ελεύθερους και να τους διευκολύνουν να πάνε σε όποια χώρα επιθυμούν.
Χριστόφορος Στεφανίδης
Για την Αλληλεγγύη στους κρατούμενους μετανάστες στη Συνοριοφυλακή Βατοπεδίου
Η αλληλεγγύη πρέπει να έχει πάντα δύο κατευθύνσεις. Η πρώτη να στοχεύει στη θεραπεία των πληγών και η δεύτερη στην εξάλειψη των αιτιών που δημιουργούν τις πληγές.
Σύμφωνα μ’ αυτόν τον κανόνα για την περίπτωση των κρατουμένων μεταναστών έγιναν ως τώρα:
Στην Πρώτη κατεύθυνση. Να καλυφθούν δηλαδή όσο είναι δυνατόν, οι κατεπείγουσες ανάγκες τους. Προσφέρθηκαν από τους κατοίκους είδη ρουχισμού, κουβέρτες, φάρμακα και από 9 άτομα 655 ευρώ και από το Σύλλογο Γυναικών άλλα 120 ευρώ, που διατέθηκαν για 4 γεύματα (μαζί με δωρεάν προσφορές σε κρέας, φασόλια, μακαρόνια, ελιές, λάχανα, ψωμί, φρούτα και γλυκά), 150 λίτρα πετρέλαιο και 120 πακέτα τσιγάρα. Γεύματα πρόσφεραν και ο Σύλλογος Φιλόπτωχων και άλλες γυναίκες. Τους επισκέφθηκαν εθελοντικά οι γιατροί της Ορμύλιας και τους εξέτασαν. Για την κάλυψη των αναγκών τους πρόσφεραν και τα μοναστήρια «Ευαγγελισμός της Θεοτόκου» και «Όσιος Αρσένιος» και αρκετοί άλλοι κάτοικοι.
Στη Δεύτερη κατεύθυνση. Να ασκηθεί δηλαδή πίεση στους αρμόδιους για να σταματήσει το εξοντωτικό καθεστώς κράτησής τους έγιναν πολλά. Τους επισκέφτηκαν βουλευτές και πολιτευτές και το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Συντάχτηκε το συνημμένο άρθρο και δημοσιεύτηκε σε εφημερίδες και blogs του Νομού και της Αθήνας. Προβλήθηκαν από την TV SUPER, θετικότατες συνεντεύξεις από τον Πρόεδρο των αστυνομικών κ. Κυριαφίνη, τον Αστυνομικό Διευθυντή Ταξίαρχο κ. Παπουτσή και τον συντάχτη του άρθρου. Έγινε παράσταση διαμαρτυρίας στην Προϊσταμένη της Εισαγγελίας Χαλκιδικής. Αποτέλεσμα της πίεσης αυτής που ασκήθηκε ήταν να μεταφερθούν προχτές 24 σε στρατόπεδο κοντά στο Νέστο, όπου τουλάχιστον θα μπορούν να κινούνται σε ανοιχτό χώρο, να βλέπουν ουρανό και να τρώνε μαγειρεμένο φαγητό. Έμειναν στα κρατητήρια της Συνοριοφυλακής άλλοι 14. Οι ψυχές αυτές δεν έχουν ούτε συγγενείς, ούτε φίλους, ούτε γείτονες να τους συμπαρασταθούν. Περιμένουν μόνο τη δική μας μεγαλοψυχία.
-Να συνεχίσουμε την αλληλεγγύη και για την κάλυψη των στοιχειωδών αναγκών επιβίωσής τους και για να σπάσουν τα δεσμά τους και να τερματιστεί το απάνθρωπο και εξοντωτικό καθεστώς κράτησής τους.
Μαρία Μαυρομάτη
…………………………………………………………………………………………………………
Ε Π Ι Σ Τ Ο Λ Η
Προς: Τους πολίτες της Ορμύλιας
Θέμα: Τροχαία ατυχήματα στο δρόμο Ψακουδίων – Ορμύλιας
Πριν έξι μήνες, μετά το τραγικό εκείνο δυστύχημα στον επίμαχο δρόμο, όπου έχασαν τη ζωή τους δυο νέα παιδιά από το χωριό μας, είχα γράψει λόγω της ιδιαίτερης ευαισθησίας μου, ένα σχετικό άρθρο που είχε δημοσιευτεί σε κάποια τοπικά blogs. Μεταξύ άλλων έγραφα τότε: «δυστυχώς όμως είναι σχεδόν σίγουρο, ότι τους επόμενους μήνες, τα επόμενα χρόνια, κάποιου άλλου συγχωριανού μας θα ’ρθει και η δική του σειρά να θρηνήσει είτε ένα θάνατο ή στην καλύτερη περίπτωση ένα σοβαρό τραυματισμό».
Πράγματι, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα επαληθεύτηκα οικτρά. Άλλοι τρεις άνθρωποι άφησαν την τελευταία τους πνοή στον ίδιο δρόμο – καρμανιόλα. Το κομμάτι του δρόμου αυτού, (διακλάδωση Ψακουδίων – Ορμύλιας) σίγουρα έχει υπερβολικά πολλά δυστυχήματα αναλογικά με το πολύ μικρό μήκος του και μεγάλο φόρο αίματος αν υπολογίσουμε εκτός από τους θανάτους και τους άπειρους τραυματισμούς στα τραγικά αυτά συμβάντα. Είκοσι δύο θάνατοι και αμέτρητοι τραυματίες σε ένα δρόμο πέντε μόλις χιλιομέτρων τα τελευταία χρόνια είναι πολύ βαρύ τίμημα για ένα χωριό τεσσάρων χιλιάδων κατοίκων. Αυτό καταδεικνύει ατράνταχτα ότι πέρα από τις όποιες ανθρώπινες ευθύνες, σημαντικός και καθοριστικός παράγοντας του απαράδεκτα μεγάλου αριθμού ατυχημάτων, είναι η κατασκευή του δρόμου που επιδεινώνεται από την αχαρακτήριστη αμέλεια των όποιων υπεύθυνων σε σχέση με τη συντήρηση και βελτίωσή του.
Είναι αδιανόητο ένας δρόμος που φτιάχτηκε πριν πενήντα χρόνια να ικανοποιεί τις ανάγκες εκείνης της εποχής, σήμερα μισό αιώνα μετά να παραμένει ο ίδιος, με δώδεκα στροφές, κάποιες από τις οποίες άκρως επικίνδυνες και μάλιστα στο πιο επίπεδο κομμάτι της Χαλκιδικής, τον κάμπο της Ορμύλιας. Ένας δρόμος που δεν διακρίνεται ούτε καν η διαγράμμιση και με ελλιπέστατη έως ανύπαρκτη σήμανση.
Αλήθεια, πόσοι άνθρωποι πρέπει να σκοτωθούν ακόμα για να ευαισθητοποιηθούμε όλοι μας και να ασχοληθούμε με το πρόβλημα; Αυτός ο δρόμος μπορεί και πρέπει να βελτιωθεί άμεσα για να ελαχιστοποιηθούν οι κίνδυνοι ατυχήματος που κοστίζει ανθρώπινες ζωές.
Όσοι λοιπόν συμφωνείτε μαζί μου, μπορείτε να υπογράψετε αυτή την επιστολή και να προσπαθήσουμε όλοι μαζί να βρούμε τρόπους και λύσεις του προβλήματος και να διεκδικήσουμε το δικαίωμα στη ζωή.
ΠΑΝΟΣ ΙΩΑΚΕΙΜ
…………………………………………………………………………………………………………
Όταν το άγχος εξελίσσεται σε δυνάστη
Έχω σίγουρα άγχος. Πολλές φορές όμως νιώθω πως καθοδηγεί απόλυτα τη ζωή μου, μπλοκάροντας την απόλαυση κάθε ευτυχισμένης στιγμής. Μήπως πάσχω από αγχώδη διαταραχή;
ΕΧΩ ΤΗΝ ΤΑΣΗ; Υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που κρύβονται πίσω από την αγχώδη διαταραχή, οι οποίοι δημιουργούν την τάση σε καθέναν από εμάς να την εμφανίσουμε.
1. Κληρονομικοί. Πολλές είναι οι έρευνες που έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα πως η τάση για την εμφάνιση αγχώδους διαταραχής εμφανίζεται σε αρκετά μέλη της ίδιας οικογένειας.
2. Βιοχημικοί. Οι ειδικοί πιστεύουν πως μπορεί να οφείλεται σε ένα νευροδιαβιβαστή του εγκεφάλου μας που ρυθμίζει τις συναισθηματικές και σωματικές μας αντιδράσεις.
3. Ιδιοσυγκρασία. Όσα άτομα αναστατώνονται και συγκινούνται εύκολα αλλά και άτομα που στην παιδική τους ηλικία ήταν συνεσταλμένα, έχουν την τάση να παρουσιάσουν κάποια αγχώδη διαταραχή και κυρίως την κοινωνική φοβία.
4. Αντίδραση από συνήθεια. Η επαφή με καταστάσεις και άτομα που έχουν προκαλέσει αναστάτωση στο παρελθόν μπορεί να προκαλέσει μια αγχώδη αντίδραση όταν επαναληφθεί στο μέλλον.
Το άγχος που βιώνουμε σχεδόν όλοι όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα γεγονός που μας προκαλεί ένταση και ταραχή (π.χ. απόλυση, διαζύγιο, εξετάσεις κλπ.) είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα καθώς διαρκεί για περιορισμένο χρονικό διάστημα. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο όταν τα αισθήματα άγχους γίνονται χρόνια, δηλαδή εισβάλλουν σε κάθε στιγμή της καθημερινότητάς μας. Τότε το άγχος μετατρέπεται από μια φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού μας σε μια πάθηση που χαρακτηρίζεται ως αγχώδης διαταραχή.
ΠΟΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΗΣΥΧΗΣΩ; Αν το άγχος που νιώθουμε είναι τόσο έντονο που μας σταματά από το να λειτουργήσουμε φυσιολογικά σε καθημερινή βάση και μας αποτρέπει από το να ασχοληθούμε ακόμα και με τις πιο απλές συνήθειές μας, τότε πρέπει να απευθυνθούμε στον ειδικό.
ΤΟ ΚΑΜΠΑΝΑΚΙ ΧΤΥΠΑΕΙ ΟΤΑΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΜΕ:
Δύσπνοια, ταχυπαλμία.
Ιδρώτα, τρέμουλο.
Ασφυξία.
Ναυτία.
Στομαχικές διαταραχές.
Ζαλάδα.
Αίσθημα απώλειας ελέγχου.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΤΟΜΑ ΥΨΗΛΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ; Η αγχώδης διαταραχή προσβάλλει έναν στους είκοσι από εμάς σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή. Συνήθως βέβαια ξεκινά στο τέλος της εφηβείας, αλλά πολλά είναι τα άτομα που την έχουν παρουσιάσει κατά την παιδική ηλικία αλλά και αργότερα, κατά την ενήλικη ζωή. Δυστυχώς οι γυναίκες κρατάμε τα πρωτεία στην εμφάνισή της.
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΩ; Υπάρχουν διάφορες κατηγορίες αγχώδους διαταραχής, καθεμία από τις οποίες εκτός από τα παραπάνω βασικά χαρακτηριστικά δίνει τα δικά της «σημεία ζωής».
Α. Γενικευμένη αγχώδης διαταραχή. Εκδηλώνεται ως μία μη δικαιολογημένη –παράλογη- ανησυχία και φόβος για την υγεία μας, την οικογένειά μας, τους φίλους μας, την οικονομική μας κατάσταση και την επαγγελματική μας ζωή.
Β. Διαταραχή πανικού με ή χωρίς αγοραφοβία. Κύριο χαρακτηριστικό της είναι οι κρίσεις πανικού που προκαλούνται από καταστάσεις κατά τις οποίες άλλοι δεν θα επηρεάζονταν καθόλου. Όσοι πάσχουν από αυτήν νιώθουν πως θα πάθουν καρδιακή προσβολή ή πως θα τρελαθούν. Συνδέεται πολλές φορές και με την αγοραφοβία, το φόβο να βρεθεί κανείς σε ανοιχτό χώρο (π.χ. σε μετρό), ή την κλειστοφοβία, το φόβο να βρεθεί κανείς σε κλειστό χώρο (π.χ. σε πολυκαταστήματα, ανελκυστήρες, μικρά δωμάτια) από τον οποίο δεν θα μπορεί να ξεφύγει ή δεν θα μπορέσει κανείς να του παρέχει βοήθεια αν το χρειαστεί.
Γ. Κοινωνική φοβία. Ένας επίμονος φόβος για την έκθεση σε κοινό (π.χ. μια ομιλία, μια συναυλία) και τις κοινωνικές συναναστροφές (π.χ. μια καινούρια παρέα, ένα πάρτι) που οδηγεί τα άτομα να αποφεύγουν να τρώνε, να μιλάνε και γενικά να έρχονται σε επαφή με τους άλλους γιατί νιώθουν πως οι γύρω τους τους κρίνουν αρνητικά.
Δ. Φοβίες. Οι φοβίες είναι έντονοι φόβοι που σχετίζονται με συγκεκριμένα αντικείμενα ή καταστάσεις (π.χ. με το νερό, τα ζώα, το ύψος, τα έντομα κ.ά.) και τα άτομα που τις παρουσιάζουν κάνουν τα πάντα για να τις αποφύγουν.
Ε. Μετατραυματική αγχώδης διαταραχή. Είναι τα λεγόμενα «φλάσμπακ» και παρουσιάζονται κυρίως σε άτομα που έχουν βιώσει στο παρελθόν μια τραυματική εμπειρία, όπως για παράδειγμα ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, μια πυρκαγιά, μια πράξη βίας, έναν πόλεμο, ένα σεισμό κλπ. Ακόμη και έπειτα από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα μετά το γεγονός, οι τραυματικές αυτές αναμνήσεις επανέρχονται συνεχώς, τους προκαλούν φόβο και διαταράσσουν τη ζωή τους.
Ζ. Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. Κάποια άτομα αισθάνονται την ανάγκη να πλένουν συνέχεια τα χέρια τους, να ελέγχουν πολλές φορές αν κλείδωσαν την πόρτα ή αν έκλεισαν το φως, συνήθειες για τις οποίες ντρέπονται να μιλήσουν. Όλα αυτά γίνονται στην προσπάθειά τους να διώξουν επίμονες σκέψεις και να ελέγξουν το φόβο τους ότι θα ξεχάσουν να κάνουν κάτι.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΩ ΚΑΙ ΜΠΟΡΩ. Είτε με ψυχοθεραπεία είτε με φαρμακευτική αγωγή μπορούμε να απαλλαγούμε από την αγχώδη διαταραχή, καθώς και οι δύο θεραπείες έχουν αποδειχτεί εξαιρετικά αποτελεσματικές.
Οι ψυχολογικές θεραπείες βοηθούν στην αλλαγή της συμπεριφοράς και των πεποιθήσεων που μπορεί να προκαλούν τη διαταραχή. Ο ειδικός μπορεί ακόμη και να ωθήσει τον ασθενή να εκτεθεί στις καταστάσεις εκείνες που του προκαλούν άγχος προκειμένου να μειωθεί η ευαισθησία που παρουσιάζει σε αυτές.
Όταν κριθεί απαραίτητη από τον ειδικό η χορήγηση αντικαταθλιπτικών φαρμάκων βελτιώνει σημαντικά τα συμπτώματα της αγχώδους διαταραχής. Επιπλέον, έχει αποδειχθεί πως τα αγχολυτικά φάρμακα μπορεί να επηρεάσουν το νευροδιαβιβαστή του εγκεφάλου μας που ρυθμίζει τις συναισθηματικές και σωματικές μας αντιδράσεις και να ελέγξουν τα συμπτώματα, χωρίς όμως να μπορούν να θεραπεύσουν εξ ολοκλήρου το πρόβλημα.
Πολλές φορές κάποια είδη αγχώδους διαταραχής παρουσιάζονται παράλληλα σε ένα άτομο ή συνυπάρχουν ακόμη και με καταθλιπτική συμπεριφορά. Σημαντικό όμως ρόλο για τη θεραπεία της αγχώδους διαταραχής παίζει η υποστήριξη και η κατανόηση που θα δείξει το στενό οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον του ασθενούς.
Της ΔΡ. ΙΛΙΑ ΘΕΟΤΟΚΑ, Κλινικής ψυχολόγου-ψυχοθεραπεύτριας της Ψυχιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Αιγινήτιο Νοσοκομείο.
…………………………………………………………………………………………………………
42 πράγματα που μου έμαθε η ζωή
Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε από μια κυρία 90 ετών, τη Regina Brett, πρώην δημοσιογράφο στο Κλήβελαντ του Οχάιο. «Για να γιορτάσω τα γενέθλιά μου, έγραψα κάποτε στη στήλη μου στην εφημερίδα, τα 42 πράγματα που μου έμαθε η ζωή. Ήταν το πιο πετυχημένο άρθρο που έγραψα ποτέ!»
1. Η ζωή δεν είναι δίκαιη, αλλά ακόμα κι έτσι, είναι ωραία.
2. Όταν αμφιβάλλεις για κάτι, απλά κάνε το επόμενο μικρό βήμα.
3. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να χάνεις χρόνο μισώντας τον οποιονδήποτε.
4. Αν αρρωστήσεις, δε θα σε κοιτάξει η δουλειά σου, θα σε κοιτάξουν οι φίλοι και η οικογένειά σου. Μη χάνεσαι.
5. Πλήρωνε τις πιστωτικές σου κάθε μήνα.
6. Δε χρειάζεται να κερδίζεις σε κάθε διαφωνία. Συμφώνησε με το να διαφωνείς.
7. Κλάψε παρέα με κάποιον. Είναι πιο εύκολο να συνέλθεις απ’ ότι αν κλαις μόνος.
8. Δεν πειράζει να θυμώνεις με τον Θεό. Το αντέχει.
9. Βάζε στην άκρη για τη σύνταξή σου από τον πρώτο σου μισθό.
10. Απέναντι στη σοκολάτα κάθε αντίσταση είναι μάταιη.
11. Συμφιλιώσου με το παρελθόν σου, για να μην καταστρέφει το παρόν σου.
12. Δεν πειράζει αν σε δουν τα παιδιά σου να κλαις. Άσ’ τα να το κάνουν.
13. Μη συγκρίνεις τη ζωή σου με των άλλων. Δεν έχεις ιδέα τι νόημα μπορεί να έχει το δικό τους ταξίδι.
14. Αν μια σχέση πρέπει να κρατιέται μυστική, τότε δεν πρέπει να την κρατάς εσύ.
15. Τα πάντα μπορεί να αλλάξουν μ’ ένα ανοιγοκλείσιμο των ματιών… Αλλά μην ανησυχείς. Ο Θεός δεν τρεμοπαίζει τα βλέφαρά του.
16. Πάρε μια βαθιά ανάσα. Ηρεμεί το μυαλό.
17. Ξεφορτώσου ό,τι δεν είναι χρήσιμο, όμορφο, ή γεμάτο χαρά.
18. Ό,τι δεν σε σκοτώνει, πράγματι σε κάνει δυνατότερο.
19. Ποτέ δεν είναι αργά για να έχεις μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Αλλά τη δεύτερη φορά εξαρτάται από σένα.
20. Όταν είναι να κυνηγήσεις αυτά που αγαπάς στη ζωή, μη δεχτείς ποτέ το όχι.
21. Άναψε τα κεριά, στρώσε τα καλά σεντόνια, φόρεσε τα ακριβά ρούχα. Μην τα φυλάς για ειδικές περιπτώσεις. Κάθε μέρα είναι ειδική περίπτωση.
22. Προετοιμάσου για όλα. Και μετά ακολούθησε το ρεύμα.
23. Γίνε εκκεντρικός τώρα. Μην περιμένεις να πάρεις σύνταξη για να φορέσεις μωβ χρώμα!
24. Κανείς δεν είναι υπεύθυνος για την ευτυχία σου παρά μόνο εσύ.
25. Σε κάθε αποκαλούμενη «καταστροφή» σκέψου: Σε 5 χρόνια, αυτό θα έχει καμία σημασία;
26. Πάντα να επιλέγεις τη ζωή.
27. Συγχώρησε σε όλους τα πάντα.
28. Το τι πιστεύουν οι άλλοι για σένα δεν είναι δική σου δουλειά.
29. Ο χρόνος θεραπεύει σχεδόν τα πάντα. Δώσε χρόνο στο χρόνο.
30. Όσο καλή ή κακή κι αν είναι μια κατάσταση, θα αλλάξει.
31. Μην παίρνεις τον εαυτό σου τόσο στα σοβαρά. Κανείς άλλος δεν το κάνει.
32. Πίστευε στα θαύματα.
33. Το να γερνάς είναι καλύτερο από την εναλλακτική λύση: να πεθαίνεις νέος.
34. Τα παιδιά σου θα ζήσουν μόνο μία παιδική ζωή.
35. Το μόνο που έχει σημασία τελικά είναι ότι αγάπησες.
36. Βγες έξω κάθε μέρα. Τα θαύματα παραμονεύουν παντού.
37. Αν όλοι ρίχναμε τα προβλήματά μας σε ένα σωρό δίπλα-δίπλα, θα αρπάζαμε τα δικά μας πίσω.
38. Η ζήλια είναι χάσιμο χρόνου. Έχεις ήδη όλα όσα χρειάζεσαι.
39. Τα καλύτερα έπονται.
40. Ό,τι διάθεση και να έχεις, σήκω, ντύσου και πήγαινε εκεί που έχεις να πας.
41. Ενέδωσε.
42. Η ζωή δεν είναι τυλιγμένη με κορδέλα, δεν παύει όμως να είναι δώρο.
Επιμέλεια: Μαρδά Ακριβή
…………………………………………………………………………………………………………
Φίκοι: Η πράσινη μαγεία!
Φύτευση: Γίνεται κάθε 1-2 χρόνια την άνοιξη. Το χώμα πρέπει να περιέχει 3 μέρη τύρφη και 1 μέρος περλίτη ή 2 μέρη τύρφη και 1 μέρος φυλλόχωμα ή κάποιο έτοιμο μίγμα κατάλληλο για φυτά που θέλουν αρκετή εδαφική υγρασία. Στον λαστιχοφόρο φίκο προσθέτουμε και λίγο χώμα κήπου. Στις ζεστές περιοχές αυτή την ποικιλία μπορούμε να την φυτέψουμε και σε καλό έδαφος με αρκετή τύρφη.
Θέσεις: Πολύ φωτεινές ή ημισκιερές. Οι ηλιακές αχτίδες να μην πέφτουν πάνω στο φύλλωμα του φίκου λυράτα.
Θερμοκρασίες: 15-18 βαθμούς και 20-25 τις υπόλοιπες εποχές. Έτσι, μπορούν να συντηρηθούν τους κρύους μήνες μέσα στο σπίτι σε θέσεις χωρίς ιδιαίτερη θέρμανση. Ο μπένζαμιν και ο λαστιχοφόρος μπορούν να παραμείνουν έξω, εφόσον η θερμοκρασία δεν πέφτει κάτω από 8-10 βαθμούς.
Ατμοσφαιρική υγρασία: Χρειάζονται μεγάλη. Μέσα στο σπίτι, τους την εξασφαλίζουμε τοποθετώντας τους φίκους μακριά από πηγές θέρμανσης και κοντά σε παράθυρο που θα ανοίγει τακτικά χωρίς να δημιουργεί ρεύμα. Το φύλλωμα –όχι το πολύ νεαρό – χρειάζεται συχνό καθαρισμό με βρεγμένο πανί και ψέκασμα με καθαρό νερό.
Πότισμα: Συχνό από την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο, χωρίς υπερβολές, ειδικά στον λαστιχοφόρο. Τον χειμώνα ποτίζουμε τόσο ώστε νε μένει το χώμα λίγο υγρό.
Λίπανση: Γίνεται κάθε μήνα την άνοιξη και το καλοκαίρι με πλήρες λίπασμα σε κανονική δόση. Δεν λιπαίνουμε, αν δεν περάσουν 2-3 μήνες, φίκους που μόλις προμηθευτήκαμε και 30-40 μέρες εκείνους που μεταφυτέψαμε.
Υποστύλωση: Χρειάζονται οι νεαροί φίκοι και εκείνοι που έχουν λεπτή και αδύνατη βλάστηση, όπως ο βενιαμίν.
Κλάδεμα: Κόβουμε κομμάτια ή ολόκληρους βλαστούς όταν χαλούν το σχήμα των φυτών ή αν είναι ξερά. Σε περίπτωση που κάποιος φίκος πάθει ζημιά από κρύο, κλαδεύουμε ελαφρά μέχρι να έρθει η άνοιξη. Τότε θα δούμε ποια κλαδιά ξεράθηκαν τελείως και πρέπει να κοπούν. Στον λαστιχοφόρο μπορούμε, απομακρύνοντας τους πλάγιους βλαστούς μέχρι κάποιο σημείο, να αφήσουμε το κεντρικό στέλεχος που θα αναπτύξει διακλάδωση μετά από συγκεκριμένο ύψος. Επίσης τον μπένζαμιν τον κλαδεύουμε ανάλογα με το μέγεθος που απαιτούμε εμείς και ο χώρος του.
Πολλαπλασιασμός: Γίνεται την άνοιξη ή το καλοκαίρι με μοσχεύματα. Κόβουμε μεσαία ή κορυφαία κομμάτια βλαστών με φύλλα. Αφήνουμε να στεγνώσουν οι πληγές για μερικές ώρες ή ξεπλένουμε με νερό. Αφαιρούμε τα φύλλα της βάσης και φυτεύουμε σε μικρές γλάστρες με χώμα κήπου ή φυλλόχωμα και άμμο ποταμίσια ή περλίτη. Τοποθετούμε σε ζεστό, υγρό και ημισκιερό ή σκιερό μέρος. Ποτίζουμε κανονικά και όταν ξεκινήσουν να βγαίνουν ρίζες – μετά από 20 μέρες – μεταφέρουμε σε θέση με περισσότερο φως. Αργότερα μεταφυτεύουμε σε μεγαλύτερες γλάστρες.
Ασθένειες: Κηλίδες με γκρίζο επίχρισμα σαν μούχλα μπορεί να παρουσιαστούν στο φύλλωμα. Οφείλονται στον βοτρύτη, ασθένεια που αναπτύσσεται απ’ τη μεγάλη υγρασία ή από πληγή στο φυτό. Χρειάζεται να ψεκάσουμε με κατάλληλο μυκητοκτόνο. Οι ανθρακώσεις δημιουργούν σε φύλλα και βλαστούς στρογγυλές καστανόμαυρες κηλίδες. Έχουν μαύρο χνουδωτό κέντρο και περιφέρεια με δακτυλίους. Η σοβαρή μυκητολογική ασθένεια αναπτύσσεται σε πολύ υγρό και ζεστό περιβάλλον. Προληπτικά λιπαίνουμε και ποτίζουμε με προσοχή. Μετά την προσβολή κόβουμε τα φύλλα που έχουν κηλίδες. Σε μεγάλη ανάγκη ψεκάζουμε με κάποιο ειδικό μυκητοκτόνο για ερασιτεχνική χρήση. Οι φίκοι προσβάλλονται και από ψώρες σαν μικρά σκληρά χελωνάκια ή σαν μικρά λευκά ή σταχτί ασπίδια. Επίσης και από ψώρες που σχηματίζουν βαμβακόμορφο σωρό. Χρειάζονται καταπολέμηση με ειδικά εντομοκτόνα για ερασιτεχνική χρήση. Αν δεν δώσουμε σημασία, το φυτό εξασθενεί και ξεραίνεται τοπικά ή ολόκληρο. Τετράνυχοι – μικροσκοπικά τσιμπούρια – μπορεί να εμφανιστούν κάτω από τα φύλλα. Στην επάνω επιφάνεια εμφανίζονται κίτρινες κηλίδες που μετά σκουραίνουν. Χρειάζονται ψεκασμοί με φάρμακα που έχουν ακαρεοκτόνο δράση, ώστε να προλάβουμε την ξήρανση και το πέσιμο των φύλλων. Αν ζαρώνει και παραμορφώνεται το φύλλωμα ή συστρέφονται και εξογκώνονται οι βλαστοί, τότε έχουμε προσβολή από νηματώδεις, σκουληκάκια που προκαλούν μικρούς όγκους ή σάπισμα στις ρίζες. Καταπολεμούνται με κάποιο εντομοκτόνο εδάφους, με πολλή προσοχή. Αν το φύλλωμα των φίκων κιτρινίζει και πέφτει, αυτό μπορεί να οφείλεται σε λίγο φως, υπερβολικό πότισμα, ξηρό περιβάλλον ή χώμα που είναι φτωχό και σκληρό και δεν αερίζεται καλά. Δεν κόβουμε φύλλα, ούτε πληγώνουμε τους φίκους, γιατί ο γαλακτώδης χυμός τους ευνοεί τους μύκητες.
........................................................................................................
ΑΝΕΚΔΟΤΟ
Ένας χειρούργος, ένας αρχιτέκτονας κι ένας πολιτικός συζητάνε τίνος το επάγγελμα είναι παλαιότερο. «Φυσικά το δικό μου» λέει ο χειρούργος, «γιατί το εγκαινίασε ο Θεός, όταν αφαίρεσε το πλευρό του άντρα για να φτιάξει τη γυναίκα».
«Ναι, αλλά προτού φτιάξει τον άντρα και τη γυναίκα», λέει ο αρχιτέκτονας, «έπρεπε να είναι αρχιτέκτονας, για να δώσει μορφή στη Δημιουργία δημιουργώντας την απ’ το χάος».
«Ακριβώς», επεμβαίνει ο πολιτικός. «Και το χάος ποιος το δημιούργησε;;;»
…………………………………………………………………………………………………………
ΟΙ ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ
Μανταρίνι γλυκόΥλικά: 1 ½ κιλό μανταρίνια, 2 ½ κιλά ζάχαρη, 4 ποτήρια νερό
Διαλέγετε μανταρίνια με φλούδα λεπτή, τα αφήνετε 24 ώρες μέσα σε κρύο νερό το οποίο θα αλλάξετε 2-3 φορές και τα κόβετε σε ροδέλες λεπτές, βάζοντας τα κουκούτσια μέσα σε τούλι. Βάζετε τις ροδέλες σε στρώσεις με τη ζάχαρη μέσα σε λεκάνη, το τούλι με τα κουκούτσια και τα περιχύνετε με 3 ποτήρια νερό. Τα αφήνετε όλη νύχτα. Την επομένη, τα αδειάζετε σε κατσαρόλα, ξεπλένετε τη λεκάνη με ένα ποτήρι νερό, το οποίο ρίχνετε στην κατσαρόλα και βράζετε το γλυκό 30 λεπτά περίπου. Πετάτε το τούλι, δοκιμάζετε το δέσιμο και, όταν είναι έτοιμο, το κατεβάζετε από τη φωτιά.2η συνταγή με μανταρίνια χωρίς κουκούτσια:
Υλικά: 3 κιλά μανταρίνια, 3 κιλά ζάχαρη, 1 ½ λίτρο νερό και 6 κουταλιές σούπας λεμόνι χυμό.
Πλένουμε και τρυπάμε τα μανταρίνια με πιρούνι απ’ όλες τις πλευρές. Τα βράζουμε, μέχρι ν’ αρχίσει να σκάει το φλούδι. Ξεπικρίζουμε για 3 ημέρες: βράζουμε κάθε φορά λίγο και τα βάζουμε σε κρύο νερό. Την 4η ημέρα βράζουμε το σιρόπι και βάζουμε μέσα τα μανταρίνια. Ξαναβράζουμε, μέχρι να δέσει το γλυκό.
Υπεύθυνες συντονισμού και εκτύπωσης: Μαστροκώστα Μαρία - Παυλούδη Ακριβή - Μπούγια Αργυρή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου