Τεύχος 7 Οκτώβριος – Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2011

Τρίμηνη περιοδική έκδοση του Συλλόγου Γυναικών Ορμύλιας «Ανδρομάχη» 

Έτος 3^ο Τεύχος 7 Οκτώβριος – Νοέμβριος – Δεκέμβριος

Διανέμεται δωρεάν

Το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Γυναικών Ορμύλιας «Ανδρομάχη» σας εύχεται

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΙΚΟ ΤΟ

2012

………………………………………………………………………………………

Τεύχος 7 Οκτώβριος – Νοέμβριος – Δεκέμβριος by

Ta παραμύθια της γιαγιάς : (Παράδοση-Ελληνικοί θρύλοι)

ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΠΟΥ ΖΕΣΤΑΝΑΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

Το βράδυ που γεννήθηκε ο Χριστός, έκανε δυνατό κρύο. Τα άλογα, τα βόδια και τα άλλα ζωντανά που ήταν εκεί, έτρεξαν κοντά στο Θείο Βρέφος για να το ζεστάνουν με την ανάσα τους. Παρά τις προσπάθειές τους όμως ο Χριστούλης κρύωνε μέσα στα άχυρα. Τότε, ο Ιωσήφ θέλησε ν’ ανάψει φωτιά, μα πώς, αφού δεν υπήρχαν ξύλα πουθενά!

Τότε, πήδησαν τα πιο χοντρά τσάκνα από τα άχυρα της φάτνης και είπαν στον Ιωσήφ: «κάψε εμάς, να ζεστάνουμε το παιδί». Ο Ιωσήφ τα μάζεψε και τ’ άναψε. Μα λιγόθερμα όπως ήταν αυτά, καήκανε αμέσως και το κρύο άρχισε πάλι να περουνιάζει μικρούς και μεγάλους. Η Παναγία, που είδε τη θυσία των άχυρων, συγκινήθηκε και ευχήθηκε να είναι πάντα χρυσά. Και από τότε τα άχυρα χρυσίζουν στον ήλιο.

Τεύχος 6 Απρίλιος – Μάιος - Ιούνιος 2011

Τρίμηνη περιοδική έκδοση του Συλλόγου Γυναικών Ορμύλιας «Ανδρομάχη»

Έτος 2^ο Τεύχος 6 Απρίλιος – Μάιος - Ιούνιος

Διανέμεται δωρεάν

Στις 8 Μαΐου στα γραφεία του Συλλόγου μας τιμήσαμε τη ΜΗΤΕΡΑ με μια συμβολική γιορτή.
Μετά την ομιλία της προέδρου κ. Φούλας  Παπακώστα, την απαγγελία ποιημάτων και την
ανάγνωση κειμένων αφιερωμένων στο τιμώμενο πρόσωπο, προσφέρθηκαν κεράσματα.
Στη γιορτή συμμετείχαν και λάμπρυναν με την παρουσία τους τα παιδιά του Κ.Δ.Α.Π. τα οποία πρόσφεραν στις μητέρες χειροποίητα γλαστράκια.

Τα ευχαριστούμε θερμά για τη συμμετοχή τους.

Έτος 2ο Τεύχος 6 Απρίλιος – Μάιος - Ιούνιος 2011 by

Κάποτε στην Ορμύλια …………..

Αφήγηση: Τριανταφυλλιά Ζγούρου τουΔημοσθένη

Εκείνα τα χρόνια στο χωριό μας δεν ξέραμε από πράσινες ελιές, είχαμε μόνο ξερικές για λάδι, ούτε μπαχτσέδες και θερμοκήπια είχαμε τότε, λέμε για το ’30 μέχρι το ’60 περίπου. Τότε όλα τα σπίτια έφτιαχναν κουκούλια. Ψωνίζαμε βερεσέ απ’ τα μαγαζιά και λέγαμε: «θα σε πληρώσω στα κουκούλια», όπως τώρα λέμε: «Θα σε πληρώσω στις ελιές».

Η δουλειά ξεκινούσε το Πάσχα. Αγοράζαμε τα κουτιά με το σπόρο, γράφαμε το όνομά μας απέξω και τη Μ. Πέμπτη τα πηγαίναμε στην εκκλησία και τα βάζαμε κάτω απ’ τη σταύρωση για να πάρουν ευλογία και να πάει καλά η παραγωγή. Την άλλη μέρα τα παίρναμε, τα τοποθετούσαμε κοντά στη γωνιά και τα σκεπάζαμε με κουβέρτα. Έπρεπε να έχουν μια μέτρια σταθερή θερμοκρασία, όλο τον καιρό, μέρα και νύχτα, γι’ αυτό είχαμε θερμόμετρο στο δωμάτιο, για να κανονίζουμε τη φωτιά. Αυτός ήταν ο κουκλόσπορος και έμεινε μέχρι σήμερα να λέμε έτσι αυτόν που κρυώνει και τυλίγεται με πολλά ρούχα.

Σε 5-6 μέρες άρχιζε να ανοίγει ο σπόρος και έβγαιναν τα μαμούδια. Έμοιαζαν με μικρά καφετιά μυρμήγκια. Τότε αρχίζαμε να τα βγάζουμε απ’ το κουτί με την εξής διαδικασία: Τοπο-θετούσαμε ένα τρυφερό φύλλο μουριάς στο κουτί και τα μαμούδια ανέβαιναν πάνω του για να φάνε. Το παίρναμε προσεκτικά και το βάζαμε σε ένα ταψί που είχαμε στρώσει από κάτω εφημερίδα. Τα ταψιά ήταν για τις πρώτες μέρες μέχρι να ετοιμαστεί η καλαμωτή. Για να την φτιάξουμε, στερεώναμε πρώτα καλά τα στημόνια και με φλούδες από καλάμια φτιάχναμε κρεβατά σε 2 ή 3 πατώματα. Μετά μπλαστρώναμε τα καλαμωτά με σβουνιές απ’ τα ζώα. Όταν στέγνωναν οι σβουνιές στρώναμε εφημερίδες και ήταν έτοιμα να τα αραδιάσουμε πάνω τα φύλλα με τα μαμούνια.