Λίγα λόγια για την Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας

Μια παλιά αφίσα από τον Karl Μαρία Stadler καλεί για μια
δημόσια συγκέντρωση των γυναικών στις 8 Μαρτίου 1914.

Η  8η  Μαρτίου, η Διεθνής Ημέρα των Γυναικών συνδέεται με μια σειρά από δράσεις και διαμαρτυρίες που διοργάνωναν οι εργαζόμενες στις κλωστοϋφαντουργίες και σε άλλες βιομηχανίες, διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας,  μεγαλύτερους μισθούς και γενικά μια καλύτερη θέση στην κοινωνία. Μια τέτοια διαμαρτυρία έλαβε μέρος την 8η Μαρτίου του 1857 . στην Νέα Υόρκη. Γυναίκες που διαδήλωναν δέχθηκαν επίθεση και εκδιώχθηκαν από την αστυνομία.

Κλάρα Τσέτκιν (αριστερά) με την Ρόζα Λούξεμπουργκ,
Magdeburg, 1910

Τον ίδιο μήνα, δύο χρόνια αργότερα, αυτές οι γυναίκες ίδρυσαν το πρώτο τους κίνημα. Τα επόμενα χρόνια, ανήμερα της 8ης Martiou ακολούθησαν κι άλλες διαμαρτυρίες. To 1908 , 15.000 γυναίκες διαδήλωναν στους δρόμους της Νέας Υόρκης διεκδικώντας δικαίωμα ψήφου, λιγότερες ώρες εργασίας και καλύτερους μισθούς.
Η Δεύτερη Διεθνής οργάνωσε το 1910  την πρώτη διεθνής συνδιάσκεψη τον γυναικών στην Κοπεγχάγη. Τότε ανακηρύχθηκε η Παγκόσμια Ημέρα τον Γυναικών, μετά από πρόταση της διακεκριμένης Γερμανίδας σοσιαλίστριας Κλάρα Τσέτκιν,  η ημερομηνία 8 Μαρτίου όμως δεν καθιερώθηκε μέχρι το 1917 . 

Αργότερα αυτή η ημέρα έχασε την πολιτική της διάσταση και μετατράπηκε σε μια απλή γιορτή γυναικών, μια ευκαιρία να βγουν οι γυναίκες από το σπίτι και να γιορτάσουν με γυναικοπαρέες, κάτι ανάλογο με την Ημέρα της Μητέρας ή του Αγ. Βαλεντίνου. 
  
                                                                     
Ακολουθεί ένα απόσπασμα από το άρθρο "Εμείς οι γυναίκες!": 

Στην Ελλάδα η  ισοτιμία των γυναικών "αναγνωρίστηκε" και θεσμοθετήθηκε το 1981, αλλά μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα ποτέ η γυναίκα δεν απαλλάχτηκε από την κοινωνική καταπίεση, δεν της αναγνωρίστηκε η μητρότητα σαν κοινωνικό λειτούργημα και στην ουσία οι προκαταλήψεις σε βάρος της, όσο και αν αμβλύνθηκαν, ποτέ δεν έπαψαν,όπως ποτέ δεν έπαψαν οι αντιδραστικές αντιλήψεις  και πρακτικές στις σχέσεις των δύο φύλων. 

Θεσμοθετήθηκε η ισοτιμία των γυναικών. Τι είναι όμως η ισοτιμία;
Είναι ίσα δικαιώματα στην εργασία, στην μόρφωση, στην οικογένεια και σε κάθε πτυχή της κοινωνικής δραστηριότητας.

Τα δικαιώματα όμως όχι μόνον των γυναικών, αλλά και των δύο φύλων μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία δεν μπορεί να είναι πραγματικά και ουσιαστικά.
Οι εργαζόμενοι, άνδρες και γυναίκες, μέσα στο καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα, δεν μπορεί να κατακτήσουν ολόπλευρα τα δικαιώματά τους, μιας και οι εργαζόμενοι στον καπιταλισμό είναι το αντικείμενο εκμετάλλευσης του κεφαλαίου.  
Η πραγματική τους απελευθέρωση, μόνον με την κατάργηση κάθε μορφής εκμετάλλευσης μπορεί να πραγματωθεί.
Τα δυο φύλα μπορεί να είναι διαφορετικά,  αλλά είναι ίσα και σαν τέτοια θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται.
Μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα και στις ανταγωνιστικές σχέσεις, ανταγωνιστικά αναπτύχθηκαν και οι σχέσεις των δύο φίλων, αυτή άλλωστε ήταν η επιδίωξη της Αστικής τάξης. 


Τα δύο φύλα αν δεν αναπτύξουν ανταγωνιστικές σχέσεις, τότε θα μπορούσαν να ανακαλύψουν την δύναμη που μπορούν να ασκήσουν  από κοινού ενάντια στον πραγματικό τους εκμεταλλευτή.
Το κεφάλαιο.  
Και ο κοινός τους αγώνας, είναι που θα μπορούσε πραγματικά να δώσει αποτελέσματα. Καταργώντας κάθε μορφή εκμετάλλευσης και κοινωνικής ανισότητας, πράγμα που σημαίνει ανατροπή του καπιταλιστικού  συστήματος,γιατί μέσα στον καπιταλισμό δεν μπορεί να καταργηθεί η εκμετάλλευση.  
Το σύστημα όπως σε όλους τους τομείς του εποικοδομήματος του, διαθέτει μηχανισμούς εκπονεί προγράμματα αντιμετώπισης της όποιας μορφής πίεσης μπορεί να ασκηθεί σε βάρος του και να θέσει σε κίνδυνο την κυριαρχία του.
Έτσι με παρεμβάσεις,και με τους μηχανισμούς που διαθέτει, μετέτρεψε τον αγωνιστικό χαρακτήρα του γυναικείου εργατικού κινήματος.
Μετατράπηκε  σε νεοφεμινιστικό και έβαλε στόχο της γυναίκας να φορέσει την ποδιά στον άντρα, πείθοντάς την ότι με αυτόν τον τρόπο κατακτούσε την ανεξαρτησία της.
Διαβάστε ολόκληρο άρθρο εδώ