Τεύχος 11 Mάιος 2014
Διανέμεται δωρεάν
ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ
Του Αγίου Γεωργίου, του πολιούχου του χωριού, γίνονταν λιτανείες-όπως και την Κυριακή του Θωμά - στα εξωκλήσια του χωριού. Το συνηθισμένο φαγητό σ’ όλα τα σπίτια αυτή την ημέρα ήταν κατσικάκι στο φούρνο. Αυτή την μέρα επίσης οι κτηνοτρόφοι συμβάλλονταν με τους στιχτούς (βοσκούς). Η σύμβαση ήταν για έξι μήνες, μέχρι του Αγίου Δημητρίου, οπότε οι στιχτοί «ξι στ’χούν» τη μέρα αυτή.
Από την Κυριακή του Πάσχα και μέχρι τον εσπερινό της Αναλήψεως, οπότε γίνεται και η απόδοσις του Πάσχα, αποκλειστικός χαιρετισμός μεταξύ ανθρώπων ήταν και πρέπει να είναι: ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ! Αντί για καλημέρα-καλησπέρα. Τότε, όπως έλεγαν: «Τελειών’ του Χριστός Ανέστη».
Την Πρωτομαγιά, πριν ακόμα ροδίσει ο ήλιος, όλοι μικροί και μεγάλοι ξεχύνονταν στις εξοχές, για «να τσακώσ’ν του Μάη» και με την αφή τους να νιώσουν τη χαρά του ερχομού του. Γύριζαν στα σπίτια τους στεφανωμένοι και ζωσμένοι με «Μάηδες» (στεφάνια με λυγαριές και λουλούδια), με την πίστη ριζωμένη μέσα τους πως ο Μάης όλα θα τα κάνει νέα και πώς, με την πρωτομαγιά αρχίζει για τη φύση μια νέα ζωή. Το ίδιο συμβαίνει και στον άνθρωπο. Κατά την επιστροφή (με τα κάρα τότε ή με τα πόδια) γίνονταν και διάφορα πειράγματα με υπονοούμενα μεταξύ φιλενάδων, που ρωτούσε η μια την άλλη: «του τσάκουσις καλά του Μαϊόξ’λου;». Τα στεφάνια τα κρεμούσαν στις εξώπορτες του σπιτιού και τα έκαιγαν «Τ’Αι-Γιαννιού» στους «παρακαμιούς» (φωτιές).
Χρήστος Δ. Καρπέτης
……………………………………………………………………
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ 8 ΜΑΡΤΙΟΥ
...Στη Γυναίκα...
Μέσα στα βάθη των χρόνων ο ρόλος σου
σημαντικός, έχει γράψει ιστορία.
Γυναίκα, μάνα, βασίλισσα, αρχόντισσα,
επαναστάτρια, εταίρα, κυρία.
Σε έχει υμνήσει με στίχους αμέτρητους
των ποιητάδων η πένα, κι ακόμα
σε καβαλέτο ζωγράφου απέδωσαν
την ομορφιά του κορμιού σου με χρώμα.
Πανούργα, φλύαρη, σίγουρα άπιστη
κάποιοι από τους τίτλους που σε έχουν χαρίσει,
όμως για ρώτα έναν άνδρα, αν δύναται
Κι η γκρίνια ακόμα που λεν προνόμιο
των γυναικών ότι είναι, αρέσει,
σαν φαγητό που γίνεται νόστιμο,
όταν αλάτι περίσσιο του πέσει.
Δυναμική, στοργική, μάνα ακούραστη
εγώ θα πω ότι είσαι γ υ ν α ί κ α!
Και αν με άντρα σε θέλουν για σύγκριση....
Ε! Τότε σίγουρα κάνεις...για ΔΕΚΑ!!!
Με τι χρώμα, γυναίκα, τη μορφή σου να ζωγραφίσω;
Με ποιούς ύμνους να σε δοξολογήσω;
Χαίρε! της φύσης ομορφιά!
Το φως της ζωής, όσο υπάρχεις, δε θα σβήσει!
Και πάλι ΧΑΙΡΕ!!!
……………………………………………………………………
ΕΚΘΕΣΗ ΠΑΛΙΑΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ
« Η ΟΡΜΥΛΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΣΠΡΟ ΜΑΥΡΟ»
Μια Ομάδα Τρελών Ονειροπόλων με μόνο κίνητρο την αγάπη για τον τόπο τους αποφάσισαν να οργανώσουν μια έκθεση παλιάς φωτογραφίας, σαν αρχή μιας φιλόδοξης πορείας για τη διατήρηση της παράδοσης του χωριού.
Με μόνα όπλα στη φαρέτρα τους την αισιοδοξία και την τόλμη, χωρίς καμιά οικονομική βοήθεια από πουθενά και βρίσκοντας στέγη στο φιλόξενο «ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΝ», επιστράτευσαν την φαντασία τους και ξεκίνησαν. Κινητοποίησαν οικογένειες να ξεθάψουν παλιές φωτογραφίες από τα ξεχασμένα μπαούλα τους, οι οποίες με πολλή χαρά και προθυμία ανταποκρίθηκαν για τον σκοπό αυτόν. Έτσι συγκεντρώθηκαν πάνω από χίλιες φωτογραφίες, που με τη βοήθεια των συνεργατών, σαρώθηκαν και εκδόθηκαν σε DVD, το οποίο διατέθηκε στους συγχωριανούς.
Και σε μια Πλατεία ξεχασμένη από όλους, με μόνο σύμβολο ένα γέρικο πλατάνι, που μάταια προσπαθεί να κρατήσει το χαρακτήρα της, έγινε το θαύμα της επικοινωνίας. Στήθηκε η έκθεση στο χώρο που παραχωρήθηκε δωρεάν από την κ. Μαρία Μπούϊντα, με μεράκι και άψογη αισθητική και με τη βοήθεια όλων, αποδείχθηκε ότι όταν πάμε από το «εγώ» στο «εμείς» όλα κατορθώνονται.
Το αποτέλεσμα φανταστικό! Η προσέλευση συγκλονιστική! Νέοι που θέλουν να μάθουν! Ηλικιωμένοι που δακρύζουν στη θέα της νιότης τους! Γεγονότα που ξανάρχονται στις μνήμες! Αγώνες που ξεχάστηκαν και δεν δικαιώθηκαν ποτέ! Παιδιά που απορούν, πώς άλλαξε τόσο ο τόπος, περνούν καθημερινά σχολιάζοντας, μόνο θετικά, την προσπάθεια και δίνοντας κουράγιο στην τρελή αυτή Ομάδα να συνεχίσει το έργο της.
Από την Ομάδα καταγραφής συντήρησης και διατήρησης τοπικού πολιτισμού
……………………………………………………………………
Με σύνθημα «ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ», η Ομάδα καταγραφής συντήρησης και διατήρησης τοπικού πολιτισμού του Θεατρικού Οργανισμού «ΠΟΛΥΤΡΟΠΟ» με την συνεργασία του Γυναικείου συλλόγου «ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ» και του συλλόγου Φιλόπτωχων «Η Αγάπη» έστησε με πολύ μεράκι την έκθεση ΠΑΛΑΙΑΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ «Η Ορμύλια μέσα από άσπρο-μαύρο» που διήρκεσε ένα μήνα.
Η επισκεψιμότητα μεγάλη, πρόσωπα χαρούμενα, υγρά μάτια ν’αναπολούν το παρελθόν, η προσωπική μου εμπειρία μεγάλη, να μου φωνάζουν «Έλα, Ρένα, έλα να με δεις νύφη, έλα να δεις τη μάνα μου με το ζιμπίλι στα μεταλλεία, έλα να με δεις τι ωραίος νιός ήμουνα, έτσ’ ξιγέλασα τ’ Βρασταμνή , δες πώς η μάνα μου μεγάλωσε μέσα στην τρόκνια την κόρη μου όταν δούλευα σαν μετανάστρια στην Γερμανία». Ιστορίες που μας συνεπαίρνουν να τις ακούμε, φτώχεια, γλέντια, παρέες, αγώνες που δεν δικαιώθηκαν. Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο εντυπώσεων διαβάζω τα θερμά συγχαρητήρια των συγχωριανών μας για την προσπάθειά μας αυτή και μας δίνει το κουράγιο για άλλες δημιουργικές πρωτοβουλίες με στόχο πάντα την βελτίωση του πολιτιστικού μας επιπέδου, ενώ παράλληλα θα δίνει ευκαιρίες ιδιαίτερα σε νέους ανθρώπους ν’ απασχοληθούν δημιουργικά.
Η έκθεση λειτουργούσε σε καθημερινή βάση τ’ απογεύματα με τη βοήθεια από συλλόγους ή μεμονωμένων γυναικών, ενώ τα πρωινά άνοιγε για τα σχολεία. Παράλληλα με την έκθεση διοργανώθηκαν εκδηλώσεις στο κινηματοθέατρο «Αντιγόνη» για τρεις διαδοχικές Κυριακές με την ουσιαστική βοήθεια του Πολύτροπου. Η πρώτη ήταν με τη χορωδία της Ορμύλιας για την συμπλήρωση 14 χρόνων λειτουργίας της. Η δεύτερη με τη χορωδία «Θαμυριάδες» από τον Πολύγυρο και η τρίτη με την ορχήστρα των αδερφών Τσικούρη που μας ταξίδευσαν στο ελληνικό τραγούδι. Όλες είχαν μεγάλη συμμετοχή και πλήρη επιτυχία.
Τελειώνοντας, δεν έχω παρά να συγχαρώ και να ευχαριστήσω όλους όσους συνέβαλαν στην διοργάνωση και επιτυχία αυτής της προσπάθειας.
Ρένα Διαμαντοπούλου
……………………………………………………………………
Κατάθεση ψυχής θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί το υλικό που διέθεσε ο κόσμος της Ορμύλιας από το οικογενειακό τους αρχείο. Η έκθεση έτυχε μεγάλης επιδοκιμασίας από τους συγχωριανούς, τους μαθητές, αλλά και τους ξένους επισκέπτες, αφού οι παλιότεροι θυμήθηκαν και οι νεότεροι έμαθαν για ήθη, έθιμα και για τον τρόπο ζωής περασμένων δεκαετιών. Ήταν ένα ταξίδι στο παρελθόν και στο χρόνο που ζωντάνεψε περιοχές, ανθρώπους, μνήμες, νοσταλγία. Το παρελθόν, όμως, είναι αναλάμπων φάρος και όχι λιμάνι. Σκοπός της έκθεσης ήταν η αναβίωση των παραδοσιακών στοιχείων της να στρέφεται στην κατανόησή τους, γιατί ο καιρός τα ξεμάκρυνε από την ιστορική μνήμη. Οι φωτογραφίες σκιαγραφούν ανθρώπινες δραστηριότητες και συνήθειες πολυδιάστατες και πολύμορφες, όπως ο αγώνας για επιβίωση, κοινωνική, πολιτική και στρατιωτική οργάνωση, δημιουργία, Παιδεία, θρησκεία, αθλητισμός, ψυχαγωγία, τέχνη και πολιτισμός. Οι επισκέπτες ανέτρεξαν στην αυθεντικότητα του παραδοσιακού μας πολιτισμού με ευλάβεια, σεβασμό, συγκίνηση, ευγνωμοσύνη και με γνώμονα την κριτική σκέψη μπόρεσαν να διαπιστώσουν τα γενεσιουργά αίτια των συνθηκών διαβίωσης της εποχής, την ιστορία του τόπου και να εμβαθύνουν στην πολιτιστική εξέλιξη. Αναζήτησαν στις εικόνες του χθες ίχνη στο σήμερα ή κοινά σημεία και διαφορές. Κάποιες συνήθειες ή δραστηριότητες διατηρήθηκαν αυτούσιες ή μεταμορφώθηκαν μέσα σε νέες συνθήκες ή επιζούν μόνο ως σύμβολα στη μνήμη των σημερινών ανθρώπων, ως έκφραση της δημιουργικότητας και της ιδιαιτερότητας που τους προσδίδει η ξεχωριστή φυσιογνωμία του τόπου μας.
Εξάλλου, η παιδεία, οι συνθήκες μέσα στις οποίες διαπλάστηκαν οι γενιές, οι τρόποι συμπεριφοράς, οι νοοτροπίες και πολλές από τις αντιλήψεις που πρεσβεύουμε, προκύπτουν από την μετουσίωση της παράδοσης στην καθημερινότητά μας. Κι αυτό γιατί δεν αποτελούμε οντότητες αυθύπαρκτες και ανεπηρέαστες από το φορτίο του παρελθόντος, αλλά κουβαλάμε όλοι μέσα μας τα κατάλοιπα του τρόπου ζωής των προγενέστερων, που επιδρούν στην ιδιαιτερότητα και την ψυχοσύνθεση του καθενός μας συμβάλλοντας συνάμα στον αυτοκαθορισμό μας στα σύγχρονα αλλά και στα μελλοντικά δεδομένα.
Γι’ αυτούς τους λόγους η εκδήλωση αυτή θεωρήθηκε πολύ σημαντική και ελπίζουμε όλοι στη συνέχεια της προσπάθειας, στον εμπλουτισμό του φωτογραφικού αρχείου και στην μελλοντική μόνιμη εγκατάστασή του σε έναν μόνιμο μουσειακό χώρο. Έτσι ώστε να αποτελέσει πολιτισμική περιουσία και καύχημα του τόπου μας.
Από τον Σύλλογο Γυναικών Ορμύλιας «Ανδρομάχη»
……………………………………………………………………
Ας μιλήσουμε για βιβλία… και άλλα
Διαβάζω πολύ… Από τα έξη μου χρόνια έμαθα να διαβάζω για να συναγωνιστώ τ’ αδέλφια μου, που πήγαιναν σχολείο. Από τότε το βιβλίο έγινε ο σύντροφός μου. Κυρίως τα μεσημέρια του καλοκαιριού, όταν τελείωνε ο μεγάλος σωρός του καπνού που περνούσαμε στις βελόνες και όλοι ξαπλώναμε να ξεκλέψουμε λίγο πολύτιμο ύπνο, αφού είχαμε σηκωθεί από τα άγρια μεσάνυχτα να τον μαζέψουμε, έβρισκα την απόλυτη ησυχία να μεταφερθώ με τη φαντασία μου σε άλλους χρόνους και τόπους με τη βοήθεια των βιβλίων, που τ’ αδέρφια μου κουβαλούσαν στο σπίτι με διάφορες ανταλλαγές από τους φίλους τους (το μικρό ήρωα, το μικρό κάου μπόι, τη μάσκα). Ζούσα φοβερές περιπέτειες και έχανα τον πολύτιμο ύπνο, αλλά μου ήταν αδιάφορο. Στην εφηβεία βέβαια η μόρφωσή μου άλλαξε. Οι ήρωες δεν με ικανοποιούσαν πλέον και με κέρδισαν οι ρομαντικές ιστορίες που έβρισκα στο θησαυρό και στο ρομάντζο που έφερνε ο πατέρας στο σπίτι και μας διάβαζε τα βράδια του χειμώνα κοντά στο τζάκι, φωναχτά για όλη την οικογένεια. Σύντομα, όμως, τα χρόνια του γυμνασίου αποκτήσαμε –άγνωστο πώς- στην κοινότητα μια βιβλιοθήκη απ’ όπου δανειζόμασταν τα πρώτα λογοτεχνικά βιβλία. Εκεί ήταν ο παράδεισός μου. Όλα αυτά βέβαια δεν γίνονταν χωρίς γκρίνια από τη μάνα που προτιμούσε να κάνω τη νοικοκυρά –πράγμα που απεχθανόμουν πάντα- ή να κεντώ. Επέμενε μάλιστα να μετρά κάθε μέρα το κέντημα για να δει αν εργάστηκα αρκετά. Και πώς να τα προλάβω όλα; Ήθελα να παίξω με τ’ αδέλφια μου και τα γειτονόπουλα όσο μπορούσα περισσότερο, ήθελα με την κολλητή μου ν’ ανταλλάξουμε μυστικά και σκιρτήματα, ήθελα να διαβάσω ρομαντικές ιστορίες αγάπης, ήθελα… ήθελα.
Όταν, όμως, στην Πέμπτη γυμνασίου η έκθεσή μου «το βιβλίο ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο» πήρε το πρώτο βραβείο και γράφτηκε στην τοπική εφημερίδα, όλοι χάρηκαν, ένιωσαν περήφανοι και έκαναν ανακωχή με τα βιβλία μου. Όχι η μάνα βέβαια, η οποία θεωρούσε το διάβασμα χάσιμο χρόνου και μυαλού, μιας και όταν διάβαζα βρισκόμουν πολύ μακριά σε άλλα μήκη και πλάτη. Το βιβλίο ήταν και είναι ο σύντροφός μου σε όλες τις φάσεις της ζωής μου, καλές και κακές. Σύντροφος της μοναξιάς μου στα απομακρυσμένα χωριά του Έβρου, σύντροφος στις απογοητεύσεις και τις πίκρες της ζωής μου και κυρίως διαφυγή τα τελευταία χρόνια από πόνο και πίκρα αφόρητη. Με διασκεδάζει, με απομακρύνει από τούτο το περιβάλλον, με περιπατάει σε παρήγορα μονοπάτια, με κάνει για λίγο να ξεχνώ παρασύροντάς με σε άλλες ζωές, σε άλλους αγώνες εκείνων των ηρώων του. Επειδή μετά από τόσα χρόνια ο σκληρός δίσκος του μυαλού γέμισε, νιώθω την ανάγκη να ξαναδιαβάσω τα βιβλία των νεανικών μου χρόνων, να τα μελετήσω, να τα δω με τα μάτια της ωριμότητας ή να ξαναγυρίσω στα χρόνια της νιότης μου – ποιος ξέρει; - μη αντέχοντας την ωριμότητα με τα παρεπόμενά της. Σε μια τέτοια στιγμή, ξαναδιάβασα τον πολύ σπουδαίο συγγραφέα του μεσοπολέμου Μ. Καραγάτση. Έμεινα έκθαμβη με τον πλούτο των λέξεων, των συναισθημάτων, την πλοκή και την άφθαστη περιγραφή ανθρώπων, χωρών, καταστάσεων και κυρίως την αισθητική και τον λογοτεχνικό πλούτο που σε παρασέρνει και γίνεσαι ένα με τους ήρωες. Ζεις τον αισθησιασμό τους, τα πάθη τους, τις απώλειές τους, τις συναρπαστικές ζωές τους σ’ ένα περιβάλλον φυσικό, καθαρό αλλά γεμάτο ένταση όπως η φουρτουνιασμένη θάλασσα ή το άπειρο του έναστρου ουρανού.
Αμέσως μετά τις νουβέλες του Καραγάτση, διάβασα και ένα βιβλίο της σημερινής εποχής μιας καινούριας αξιόλογης συγγραφέως, της Ελένης Τσαμαδού. Δεν είμαι ικανή να κάνω κριτική στους λογοτέχνες, μια μόνο σύγκριση θέλω να κάνω, αφού και αυτό το βιβλίο μου άρεσε πολύ. Καταπιάνεται με το θέμα των εβραίων, αφού η εβραία ηρωίδα περνά τις φάσεις της ζωής της μέσα από σπουδαία ιστορικά γεγονότα της πατρίδας μας. Αυτό που με ενδιέφερε όμως ήταν να προχωρήσω για να βρω την κατάληξη της ιστορίας χωρίς να σταθώ να απολαύσω κάθε σελίδα, γιατί δεν μου έδινε αυτή την απόλαυση. Αν και καταπιανόταν με ένα θέμα τόσο σημαντικό την περίοδο της εξόντωσης των εβραίων, το ολοκαύτωμα. Κι αυτό το βιβλίο με συνάρπασε σαν την ιστορία μιας ζωής, αλλά δεν με ταξίδεψε στο πάθος της ζωής των ηρώων όπως θα περίμενα. Άλλη γραφή, άλλη εποχή, άλλες προτεραιότητες. Αξίζει να τα διαβάσετε.
Μπάρτζη Γεωργία
……………………………………………………………………
Η Βιβλιοθήκη μας
Άδικα περιμέναμε και φέτος κάποια ενίσχυση της βιβλιοθήκης με νέα βιβλία. Στον καιρό της κρίσης δεν είναι περιττός ο Πολιτισμός και η Παιδεία, αλλά αποτελούν στήριγμα των πολιτών. Λιγότερα πεζοδρόμια θα είχαν καλύτερο αποτέλεσμα για την ψυχή και τον νου μας.
Παρ’ όλα αυτά οι δωρεές βιβλίων και η ανακύκλωση με υλικό από τα σχολεία έφεραν κάποιο αποτέλεσμα σε παλαιότερα και καινούργια βιβλία.
Μερικές προτάσεις:
- Χέρτα Μώλερ (Νόμπελ 2009): «Ο άγγελος της πείνας».
Ρεαλιστική άρα σκληρή εξιστόρηση της ζωής στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και καταναγκαστικής εργασίας στην Ρουμανία στο τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Εξαιρετικό! - Κενιζέ Μουράτ: «Στην πόλη του χρυσού και του ασημιού»
Ιστορικό. Η καταστολή κάθε αντίστασης από τους Βρετανούς στην Ινδία και η απόλυτη πλέον υποταγή τους στην αυτοκρατορία. Πολύ καλό! - Ίρβινγκ Γιάλομ: «Το πρόβλημα Σπινόζα»
Το καινούργιο βιβλίο του Γιάλομ βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και πρόσωπα που διαμόρφωσαν την προπολεμική Γερμανία, οδήγησαν στον Χίτλερ και στην καταστροφή. Παράλληλες αφηγήσεις για την ζωή του φιλόσοφου Σπινόζα και τον Ρόζενμπεργκ, θεωρητικού του σχεδίου για την εξόντωση των Εβραίων και την «τελική λύση». Εξαιρετικό! - Γ. Μιχαηλίδης: «Ίλιγγος ‘59»
Η Ελλάδα 10 χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου με τους νικητές να εξαπολύουν κυνηγητό των αγωνιστών της αντίστασης. Ο λαός προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του και αναζητά αξιοπρέπεια και δουλειά. Πολύ καλό!
Τ. Μανούδη
……………………………………………………………………
Οι δραστηριότητες του Συλλόγου μας
- Τα μαθήματα χειροτεχνίας στο σύλλογό μας συνεχίστηκαν με την διακόσμηση αρωματικών σαπουνιών από την κα Λιόλου Ειρήνη και την κατασκευή υφαντού κάδρου από την κα Μπελιάτη Μαρία, τις οποίες ευχαριστούμε θερμά. Επίσης ευχαριστούμε τις γυναίκες που στόλισαν τις πασχαλινές λαμπάδες, τις οποίες πούλησε ο σύλλογός μας για την ενίσχυση του ταμείου του.
- Στις 2-2-2014 έγινε η ετήσια τακτική Γενική Συνέλευση του Συλλόγου μας.
- Στις 9-2-2014 έγινε ομιλία στα γραφεία του Συλλόγου από την παιδοψυχίατρο Βαγιωνά Στέλλα και με θέμα: <<Η θλίψη σ’ έναν κόσμο που αλλάζει>>
- Όπως κάθε χρόνο, στο γλέντι της αποκριάς, ο σύλλογός μας φρόντισε για τις πίτες και το μοίρασμα των εδεσμάτων, καθώς και για τα σαρακοστιανά φαγητά της Καθαρής Δευτέρας.
- Στις 8-3-2014 έγινε ο ετήσιος χορός του συλλόγου μας, με μεγάλη συμμετοχή γυναικών.
- Στις 22-3-2014 πήγαμε στην Θεσσαλονίκη για παρακολούθηση θεατρικής παράστασης.
- Ο Σύλλογός μας συμμετείχε στο 3ο Χορευτικό αντάμωμα με το χορευτικό του και βοηθώντας στο μοίρασμα των εδεσμάτων.
- Στις 11 Μαΐου, γιορτή της μητέρας, έγινε εκδήλωση στα γραφεία του συλλόγου με την συνεργασία του ΚΔΑΠ. Δασκάλες και παιδιά ετοίμασαν δωράκια για τις μαμάδες και απήγγειλαν ωραία ποιήματα.
……………………………………………………………………
Αποτυχία στις Πανελλαδικές...ποιος φταίει;
Με τις παρακάτω σκέψεις, δεν ψάχνω ενόχους...δεν καταλογίζω ευθύνες, απλά παραθέτω κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς!
Η μάθηση είναι μια διαρκής διαδικασία που θέλει μόχθο και πόνο.... δεν είναι τυχαίο πως τα παλιότερα χρόνια, τα διάφορα εκδιδόμενα βιβλία ονομάζονταν "πονήματα".
α) Αναρωτιέται κανείς, πόσο πόνεσαν τα παιδιά μας για να επιτύχουν το "όνειρο ζωής"; Κόπιασαν όσο θα έπρεπε; Ή τον περισσότερο χρόνο τους τον περνούν μπροστά σε μια οθόνη ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή;
β) Οι καθηγητές δεν είναι μάγοι... δεν έχουν τέτοιο ταλέντο, αν το είχαν, πολύ πιστεύω πως θα άλλαζαν επάγγελμα! Συνοδοιπόροι είναι στον αγώνα των παιδιών μας, δείχνουν το δρόμο, αν και απαξιωμένοι από όλους, από τους γονείς, τους μαθητές, τους φροντιστές κτλ.
γ) Αναρωτιέμαι επίσης, γιατί πάντα χρεώνονται την όποια αποτυχία οι "κακοί καθηγητές" του σχολείου και όχι οι "φροντιστές" στους οποίους εμπιστευτήκαμε τα παιδιά και τον οβολό μας. Ενώ την πιθανή επιτυχία την πιστώνονται οι «φροντιστές» και ανακοινώνουμε σε τοπικές εφημερίδες τις ευχαριστίες μας σ’ αυτούς, λησμονώντας τους καθηγητές του σχολείου. Άραγε, η αποτυχία είναι του καθηγητή... και η επιτυχία του παιδιού μας;
δ) Θέλουμε ένα μαθητοκεντρικό σχολείο, λένε οι ειδικοί. Αλλά, για το θεό, γονείς δεν είναι το κέντρο του κόσμου το δικό μας παιδί! Ούτε είναι ένας μικρός Αϊνστάιν το βλαστάρι μας! Έτυχε να ακούσω σε παρέες, γονείς να καμαρώνουν για τα παιδιά τους, ως τερατάκια μορφώσεως και όχι ως τερατάκια συμπεριφοράς! Μάλιστα δε , για την επιτυχία τους να περάσουν την τάξη, τους παίρνουμε δώρα διόλου ευκαταφρόνητα... lap-top, μηχανάκια κτλ.
ε) Απαιτούμε καλούς καθηγητές! Αλλά ένας καθηγητής απαξιωμένος, εμπαιγμένος, με γονείς μη συνεργάσιμους, με κομμένα φτερά, μόνο καλός ΔΕΝ μπορεί να είναι! Όταν φτάνουμε στην πόρτα του σχολείου, πάμε για να ρωτήσουμε για τα παιδιά μας ή για να υποδείξουμε και να αποδείξουμε στους καθηγητές την κρυμμένη τελειότητα του παιδιού μας;
στ) Μήπως και εμείς ως γονείς δε λέμε στα παιδιά μας: "μη διαβάζετε όλα τα μαθήματα, μόνο τα πανελλαδικά διαβάστε" ενώ ταυτόχρονα έχουμε την απαίτηση από τους καθηγητές να βάλουν υψηλούς βαθμούς στα υπόλοιπα γιατί θα καταστρέψουν το μέλλον των παιδιών μας; Πόσοι από εμάς θα δεχτούμε ένα 8αρι στα θρησκευτικά, μιας και ο κανακάρης μας έδινε συνεχώς "λευκή", μιας και δεν είχε καμιά υποχρέωση (;) να διαβάσει και να εξεταστεί σε ένα μη πανελλαδικώς εξεταζόμενο μάθημα; Μήπως εμείς οι ίδιοι δεν θα είμαστε αυτοί που θα καυγαδίσουμε με το γυμναστή, το θεολόγο, τον πληροφορικάριο για τους χαμηλούς βαθμούς που έβαλε στο βλαστάρι μας;
ζ) Πόσοι από εμάς δεν έχουμε πει: "μα καλά, το παιδί μου είναι θεωρητική, γιατί να διαβάσει χημεία ή φυσική... και αυτός ο τρελός/η καθηγητής/τρια όλο απαιτήσεις είναι... ακούς εκεί να τους δώσει 20 ερωτήσεις να διαβάσουν για διαγώνισμα! Χάθηκε, βρε αδερφέ, να τους δώσει τα θέματα και μάλιστα απαντημένα, μη χρειαστεί να ψάξουν κιόλας τις απαντήσεις στο βιβλίο"!
η) Λέμε πως οι καθηγητές δεν δίνουν πολύ υλικό ή αδιαφορούν για τους μαθητές τους... Άραγε, αναρωτιέμαι και πάλι ο αφελής, πόσες φορές δεν άκουσαν οι καθηγητές τη φράση: "δεν διάβασα, εγώ διαβάζω για το φροντιστήριο"!!!
Προτείνω μια λύση για το θέμα των υψηλών βαθμών. Ο μαθητής να παίρνει απολυτήριο και με μηδέν! Ναι, και με μηδέν! Το κέρδος θα είναι πολλαπλό.
i) Οι καθηγητές θα απαγκιστρωθούν από την πίεση των γονέων για υψηλή βαθμολογία
ii) Το «μέλλον» που μάλλον θα φαντάζει και λαμπρό για τους κατέχοντες απολυτήριο ακόμη και με μηδέν, ΔΕΝ θα εξαρτάται από τους καθηγητές! Έτσι θα αποσοβηθούν κρίσεις μεταξύ γονέων-καθηγητών και εκφράσεις του τύπου: "έκοψες το παιδί μου... ενώ εγώ του είχα κλείσει θέση στο δημόσιο"!
iii) Πλήρη απαγκίστρωση των εισαγωγικών εξετάσεων από το σχολείο... ας γίνονται το Σεπτέμβρη, αφού τα παιδιά αποφοιτήσουν, όπως γίνονται σε τόσες άλλες χώρες!
iv) Ας πάψουμε να θεωρούμε το σχολείο parking των παιδιών μας! είναι τραγικό να το επισκεπτόμαστε μόνο στις εγγραφές και στην επίδοση των ελέγχων επίδοσης!
v) Ας ασχοληθούμε και λίγο με τα παιδιά μας... δίνοντας τους μια αγκαλιά, ένα λόγο παρηγορητικό, ας τα αφουγκραστούμε και λίγο. Μην καθησυχάζουμε τη συνείδησή μας δίνοντάς τα πανάκριβα δώρα...
Το σχολείο μας κινδυνεύει... ναι, κινδυνεύει! Και όσο κινδυνεύει το σχολείο, άλλο τόσο κινδυνεύει η κοινωνία!
Κλείνοντας, θυμήθηκα ένα ποίημα του Παλαμά, το καταθέτω σαν επίλογο:
Στον Δάσκαλο (Του Κωστή Παλαμά)
Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
Κι ότι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
Μην τ’ αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτισ’ το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
Κι αν λίγη δύναμη μεσ’ το κορμί σου μένει,
Μην κουρασθείς. Είν’ η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθειά,
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.
Σκάψε βαθειά κι’ αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
Τα βάρη που κρατάς σαν ‘Άτλαντας στην πλάτη,
Υπομονή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι!
ΣΤΕΡΓΙΟΥΔΗΣ ΜΑΚΗΣ
……………………………………………………………………
ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ
Με τον όρο κατάθλιψη αναφερόμαστε σε μια κατάσταση του ασθενούς όπου το αίσθημα θλίψης, απογοήτευσης και ανημπορίας είναι πολύ πιο σοβαρό και βαθύ από μια απλή καθημερινή στεναχώρια, δεν επηρεάζεται ακόμη και από ευχάριστα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω του, εμποδίζει την κανονική συνήθη λειτουργικότητά του και επιμένει για αρκετές εβδομάδες ή και μήνες. 5-10% των προσερχόμενων ασθενών στην πρωτοβάθμια περίθαλψη πάσχουν από μείζονα κατάθλιψη και συνολικά 20-30% παρουσιάζουν καταθλιπτικά συμπτώματα. Σε μελέτη σε δομές πρωτοβάθμιας περίθαλψης στις ΗΠΑ, η υπέρταση ήταν το πιο συχνό νόσημα (32%), ακολουθούμενη από τα καταθλιπτικά συμπτώματα (22%), την αρθρίτιδα (20%), τον διαβήτη (15%), την ισχαιμική νόσο του μυοκαρδίου (9%), τις νόσους του αναπνευστικού (5%) και τα νοσήματα του γαστρεντερικού (5%).
Τα βασικότερα συμπτώματα της κατάθλιψης είναι 9 και με βάση αυτά γίνεται η διάγνωσή της:
- Καταθλιπτικό συναίσθημα – περιλαμβάνει τη λύπη, τη στεναχώρια ή τη μελαγχολία που αισθάνεται και αναφέρει ο ασθενής.
- Απώλεια ενδιαφέροντος – ο ασθενής χάνει το ενδιαφέρον του για δραστηριότητες που μέχρι πρόσφατα τον ευχαριστούσαν.
- Έλλειψη ενεργητικότητας ή εύκολη κόπωση – συνήθεις καθημερινές εργασίες για τον ασθενή του φαίνονται πλέον «βουνό».
- Μεταβολές βάρους – αύξηση ή ελάττωση.
- Διαταραχές ύπνου – αϋπνία ή υπνηλία.
- Ψυχοκινητική ανησυχία ή καταστολή – ο ασθενής που κινείται συνεχώς και αδυνατεί να μείνει ήρεμος ή πάσχει από ανησυχία. Αντίθετα όταν οι κινήσεις του είναι αργές ή απουσιάζουν και η σκέψη του είναι αργή, τότε παρουσιάζει καταστολή.
- Αίσθημα αναξιότητας και ενοχές – ο ασθενής αισθάνεται ότι είναι αποτυχημένος ή υπεύθυνος για κακοτυχίες που συμβαίνουν στο περιβάλλον του.
- Αναποφασιστικότητα και διαταραχή στη συγκέντρωση – ο ασθενής λόγω των συνεχών αρνητικών σκέψεων που τον απασχολούν δεν μπορεί να συγκεντρωθεί σε καινούριες πληροφορίες με αποτέλεσμα να μην μπορεί να τις συγκρατήσει.
- Ιδέες αυτοκτονίας – αν ο ασθενής έχει συγκεκριμένο πλάνο ή έχει δείξει έμπρακτα την πρόθεσή του (απόπειρα αγορά μέσων αυτοκτονίας) θα πρέπει να νοσηλευθεί άμεσα.
Για να γίνει η διάγνωση της μείζονος κατάθλιψης (νόσος κατάθλιψη) θα πρέπει ο ασθενής να έχει 5 από τα παραπάνω συμπτώματα, εκ των οποίων ένα από τα δύο πρώτα, για τουλάχιστον 2 εβδομάδες (τον περισσότερο χρόνο). Αν ο ασθενής έχει λιγότερα από 5, πάντα όμως ένα από τα δύο πρώτα, τότε πάσχει από ελάσσονα κατάθλιψη. Ελάσσων ή μείζων κατάθλιψη ελαφράς μορφής χρειάζονται θεραπεία αν η λειτουργικότητα του ασθενούς (εργασία, σχολείο, κοινωνικές σχέσεις, καθημερινές υποχρεώσεις) έχει αρχίσει να επηρεάζεται. Τα σωματικά συμπτώματα της κατάθλιψης (έλλειψη ενεργητικότητας ή εύκολη κόπωση, μεταβολές βάρους, διαταραχές ύπνου) αποτελούν το μεγαλύτερο πρόβλημα στη διάγνωση της νόσου στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας (ΠΦΥ), διότι οδηγούν τη διαγνωστική σκέψη προς σωματικά νοσήματα. Το μέγεθος του προβλήματος μπορεί να αξιολογηθεί καλύτερα αν ληφθεί υπόψη ότι το 80% περίπου των ασθενών με ψυχικά νοσήματα εμφανίζονται στις υπηρεσίες ΠΦΥ με σωματικά ενοχλήματα. Ένα άλλο σύμπτωμα που μπορεί να δυσκολέψει το γιατρό είναι η ψυχοκινητική ανησυχία. Το σύμπτωμα αυτό μπορεί να οδηγήσει τη διαγνωστική σκέψη του γιατρού προς κάποια αγχώδη διαταραχή (που συχνά συνυπάρχει με την κατάθλιψη) και να δημιουργήσει προβλήματα στην επιλογή της σωστής φαρμακευτικής αγωγής (χρήση βενζοδιαζεπινών π.χ. Lexotanil, Tavor, Xanax, Stilnox…, αντί για αντικαταθλιπτικά, παρ’ όλο που και στις αγχώδεις διαταραχές η ενδεδειγμένη αγωγή είναι η χρήση αντικαταθλιπτικών. Ο γενικός γιατρός θα πρέπει να έχει την κατάθλιψη στο μυαλό του σε συγκεκριμένες κατηγορίες ασθενών όπου η συχνότητα της νόσου είναι πολύ μεγαλύτερη από ότι στο γενικό πληθυσμό. Σε αυτές ανήκουν ασθενείς με ιστορικό κατάθλιψης, με πρόσφατη απώλεια ή στρεσσογόνο γεγονός, πάσχοντες από χρόνιο άλγος, ασθενείς με χρόνια σωματικά νοσήματα, ασθενείς με πολλαπλές σωματικές αιτιάσεις όπου όμως δεν ανευρίσκεται κάποιο οργανικό αίτιο ή το οργανικό αίτιο δεν μπορεί να εξηγήσει την βαρύτητα της κλινικής εικόνας και τέλος σε ασθενείς που επισκέπτονται πολύ συχνά τις ιατρικές υπηρεσίες.
Οι προδιαθεσιακοί παράγοντες της κατάθλιψης είναι η απώλεια ή αποχωρισμός, οι προβληματικές σχέσεις στην οικογένεια, οικονομικά προβλήματα, ανεργία, κοινωνική απομόνωση. Παράγοντες κινδύνου για την εμφάνιση κατάθλιψης είναι το κληρονομικό ιστορικό, χρόνια σωματικά νοσήματα, φάρμακα και τέλος λοχεία. Οι επιπτώσεις της κατάθλιψης είναι η αυξημένη θνητότητα και νοσηρότητα. 15% των καταθλιπτικών αυτοκτονούν κάποια στιγμή της ζωής τους. Όταν συνυπάρχει κατάθλιψη με άλλα σωματικά νοσήματα χειροτερεύει την έκβαση των νοσημάτων αυτών. Στους ηλικιωμένους συχνά η κατάθλιψη εκδηλώνεται με σωματικά (διάχυτα άλγη, κόπωση, γαστρεντερικό) ή γνωστικά συμπτώματα (μνήμη, συγκέντρωση) που συνήθως καλύπτουν το καταθλιπτικό συναίσθημα.
Είναι σημαντικό ο γιατρός να εξηγήσει στον ασθενή ότι η κατάθλιψη προσβάλλει πολλούς ανθρώπους κάποια στιγμή στη ζωή τους, ότι δεν είναι κάποια μορφή «τρέλας» και ότι δεν είναι κάτι από το οποίο οι άνθρωποι μπορούν απλά να «συνέλθουν». Η κατάθλιψη είναι κάτι περισσότερο από τη φυσιολογική αντίδραση σε δυσάρεστα γεγονότα ή καταστάσεις. Οι ασθενείς με κατάθλιψη ή υποψία κατάθλιψης πρέπει να αντιμετωπίζονται με σεβασμό και ευαισθησία και να ενθαρρύνονται να μιλούν ελεύθερα για τα αισθήματά τους.
Παπακώστα Μαρία Επιμελήτρια Β’ Γενικής Ιατρικής
……………………………………………………………………
Μικρές ιδέες – Μεγάλες λύσεις
Για να μη μυρίζει το σπίτι σας κάθε φορά που τηγανίζετε ψάρια, ρίξτε μέσα στο τηγάνι λίγες σταγόνες ξύδι. Το ξύδι θα απορροφήσει όλες τις ενοχλητικές μυρωδιές του ψαριού χωρίς να πλημμυρίσει το σπίτι από τη μυρωδιά του. Αν τα ψήσετε στο φούρνο της κουζίνας, όσο ακόμα είναι ζεστός βάλτε μέσα ένα πιατάκι με δυο κουταλιές ελληνικό καφέ και η ψαρίλα θα εξαφανιστεί.
……………………………………………………………………
ΑΝΕΚΔΟΤΟ
Ο μπαρμπα- Γιάννης ξεκίνησε να πάει στη Θεσσαλονίκη με τον γάιδαρό του. Όταν έφθασε, σταμάτησε σε ένα καφενείο να ξαποστάσει και τον έδεσε κάπου κοντά. Όταν, όμως, πήγε να τον πάρει, ο γάιδαρος είχε κάνει φτερά. Ο γέρος απελπίστηκε, γιατί είχε όλα τα πράγματα και τα χρήματά του φορτωμένα στον γάιδαρο. Σκεφτόταν τι να κάνει και πού να κοιμηθεί στη μεγάλη πόλη ώσπου του φάνηκε φαεινή ιδέα να πάει σε ένα ξενοδοχείο και όταν ο υπάλληλος έχει αλλού την προσοχή του, να ανέβει και να μπει κρυφά σε ένα δωμάτιο. Στάθηκε τυχερός και τρύπωσε κρυφά σε ένα δωμάτιο και κρύφτηκε κάτω από το κρεβάτι. Ξαφνικά, μπαίνει στο δωμάτιο ένας γαμπρός που κρατούσε τη νύφη στην αγκαλιά του και της λέει:
«Αγάπη μου, στα μάτια σου βλέπω όλη τη Θεσσαλονίκη!»
Πετάγεται τότε ο μπάρμπα - Γιάννης κάτω από το κρεβάτι και λέει:
«Ε, κουμπάρη, μήπους βλεπς κι του γαδούρι μ’;»
……………………………………………………………………
ΟΙ ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ
Μαρμελάδα από βύσσινα
Ποτό από κεράσια μέσα σε τσίπουρο
Δόση για ένα βάζο του λίτρου: 500 γρ. πετροκέρασα, 500 γρ. τσικουδιά ή τσίπουρο ή οινόπνευμα 40 βαθμών ποτοποιίας, 125 γρ. ζάχαρη, 2 γαρίφαλα, 1 μπαστουνάκι κανέλλα.
Πλύνετε και στεγνώστε καλά τα κεράσια, κόψτε τους μίσχους (τα κοτσανάκια) σε ύψος 2-3 εκ. και βάλτε τα στο βάζο, σε στρώσεις εναλλάξ με τη ζάχαρη. Όταν φτάσετε στη μέση του βάζου, βάλτε την κανέλλα και στο τέλος τα γαρίφαλα. Προσθέστε το τσίπουρο μέχρι να τα σκεπάσει. Κλείστε αεροστεγώς κι αφήστε τουλάχιστον για 3 μήνες πριν χρησιμοποιήσετε το ποτό.
……………………………………………………………………
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου